Ο μεγάλος μου γιός σπάνια ζωγραφίζει αεροπλάνα.
Συνήθως ζωγραφίζει αυτοκίνητα ή υποβρύχια κι όμως σήμερα ζωγράφισε ένα αεροπλάνο και ήρθε να μου το δείξει ενθουσιασμένος. Το κοιτώ και οι σκέψεις πολλές… είναι παρόμοιο με αυτό που έβλεπα στις 25/7/23 να πέφτει σαν χτυπημένο πουλί. Που έβλεπα γιατί το έδειχνε η τηλεόραση ξανά και ξανά. Που προσπάθησα να καταλάβω το πώς και το γιατί και μου έφερε δάκρυα κι η παραμικρή σκέψη ελπίδας. Περίμενα να ακούσω… Να πιαστώ από το παραμικρό. Ο καπνός της λογικής όμως δεν με άφησε. Μετά το έκλεισα δεν άντεξα άλλο.
Έπρεπε να κρύψω την θλίψη μου μπροστά στα παιδιά που θα ήταν σε λίγο σπίτι και είναι πολύ μικρά για να καταλάβουν. Και τι να καταλάβουν; Εδώ καλά-καλά εγώ δεν καταλαβαίνω.
Δύο πιλότοι, δύο οικογένειες. Εκατομμύρια δάκρυα.
Ξαναγύριζα στη ζωγραφιά. Γιατί σήμερα; Mήπως άκουσε κάτι; Μα που ξέρει να ζωγραφίζει αεροπλάνο; Μετά κάτι μου πέρασε από το μυαλό, ότι μάλλον του έχει δείξει ο παππούς του. Κι εκείνος ξέρει να ζωγραφίζει και να πετάει καναντέρ και πετζετέλ και διαφόρων τύπων αεροπλάνα. Έσβηνε φωτιές αρκετές, αλλά μια τον έριξε κι εκείνον κάποτε. Ήταν τυχερός γιατί επέζησε.
Ήταν άτυχος γιατί έχασε τα πρώτα βήματα της κόρης του κι εκείνη έκλαψε όταν τον ξαναείδε γιατί δεν τον γνώρισε. Το πρόσωπο του ήταν κάπως διαφορετικό. Ήταν πολύ μικρή για να καταλάβει, κοντά δύο χρονών. Έπαιζε μόνο με ένα αεροπλανάκι ξύλινο και έλεγε “γαγα μη μπουμ”. Δεν είχε καταλάβει και πολλά.. Μόνο παρατηρούσε εκείνα τα πορτοκαλοκόκκινα σημάδια. Και σιγά σιγά τα συνήθισε.
Μετά από καιρό δεν μπορούσε να κοιμηθεί αν ο μπαμπάς της δεν γύριζε σπίτι. Ήταν ο σούπερ ήρωάς της. Ήταν εκείνος που έσωζε. Εκείνος που με κίνδυνο της ζωής του θα έσβηνε την φωτιά. Εκείνος που γλίτωσε από την φωτιά. Εκείνος που την γλίτωνε από τους εφιάλτες της και της έφερνε νερό το βράδυ. Πάντα από εκείνον ζητούσε νερό, σπάνια από τη μαμά της. Λές και ήταν εκεί μόνο για αυτήν την πολύ σημαντική δουλειά. Το νερό και ο μπαμπάς είχαν μια σημαντική σύνδεση στο μυαλό της. “Μπαμπά νερό”, έλεγε κι εκείνος πεταγόταν αμέσως από το κρεββάτι.
Τι κάνει κάποιον να διαλέξει ένα τέτοιο επάγγελμα; Να ρισκάρει να χάσει τη ζωή του; Να μην ξαναδεί την οικογένεια του; Σκέφτονται άραγε τον θάνατο οι ήρωες; Όταν ρωτήσαμε αργότερα τον μπαμπά μας εάν φοβόταν ότι δεν θα μας ξανάβλεπε, είπε ότι ναι φοβόταν, αλλά κι ότι δεν άντεχε να βλέπει ζώα και σπίτια να καίγονται. Αυτό είναι λοιπόν.
Η αυτοθυσία μπροστά τον πόνο του άλλου και κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να τον απαλύνω, να τον εξατμίσω σαν την φωτιά! Μα εάν είναι έτσι, με τον δικό του τρόπο ο καθένας μπορεί να γίνει ήρωας. Είναι ωραία λέξη αυτή, αν κι εγώ προτιμώ την λέξη άνθρωπος. Γινόμαστε άνθρωποι δεν γεννιόμαστε τελικά!
Θα έλεγε κάποιος ότι οι ήρωες έχουν πραγματώσει την ύψιστη αξία του ανθρώπου. Δεν σας κρύβω βέβαια ότι προσωπικά θα προτιμούσα να ζώ σε ένα κόσμο όπου τα βράδυα κάποιοι μπαμπάδες θα φέρνουν νερό στις κόρες τους όταν τους το ζητούν. Και αυτό θα είναι αρκετό.
“Γα-γα..μη μπουμ!”…
Γράφει η Nancy Kara
