Άκουσα κοράκια με εκπαιδευμένες φωνές αηδονιού, γνώρισα μαύρες σκιές ντυμένες με φανταχτερά φορέματα.

Μίλησα σε σκοτεινά πλάσματα με φτερά αγγέλων, αγάπησα το ξακουστό πάντα και ας ήταν απόγονος του δευτερολέπτου, στροβιλίστηκα σε κήπους που ήταν ανθισμένοι με δίμετρους κάκτους…… και όπως δεν έμαθα.

Αν ήταν γράμματα θα είχα μείνει στην ίδια τάξη.

Μα ποιο σχολείο, ποια θρανία της ζωής διδάσκουν το μάθημα του να μην εμπιστεύεσαι, του να μην αφήνεσαι, του να μην αγαπάς, του να μην αγαπιέσαι, του να κρατάς το χαμόγελο σου σφραγισμένο με το φόβο να μην στο σβήσουν, του να κλειδώνεις τον εαυτό σου για να μη στο κομματιάσουν, του να φυλάς κάθε σου στιγμή για να μην πέσεις σε λάθη και ξανά τρυπηθείς από άγνωστο ή και γνωστό αγκάθι…

Και όλα αυτά, για να μην ξανά πάθεις;

Κάθε μέρα παθαίνω μα δε μαθαίνω. Δε σβήνεται η μνήμη αλλά να αυτό που λέγεται ζωή, κάθε πρωί με βουτάει στα νερά της και η αλήθεια είναι πως είναι καταγάλανα και ηρεμώ. Και όταν φουρτουνιάζουν είμαι εκεί, πάντα θα είμαι εκεί να απολαμβάνω το αεράκι χωρίς να φοβάμαι μη χαλάσει η κόμη μου, να κολυμπώ χωρίς να σκέφτομαι πως το νερό θα κρυώσει το σώμα μου, να γελάω χωρίς να σκέφτομαι πως ίσως ακουστώ στους καρχαρίες.

Μα θα πω την αλήθεια. Κάποιες φορές παθαίνω και μαθαίνω. Μα το μάθημα είναι επιλογής. Τα υποχρεωτικά είναι που θα πρέπει να με νοιάζουν, σε αυτά στο τέλος θα με εξετάσουν.

Γράφει η Τάμι Γκεκτσιάν