Επιβεβλημένες σιωπές, από την Έλλη Πράντζου

Επιβεβλημένες σιωπές, από την Έλλη Πράντζου

Τις προάλλες, μεσάνυχτα ήταν, η εξάτμιση μιας μηχανής έσκισε κυριολεκτικά τ’ αυτιά μου και τον πάγο της ερημιάς κάπου εκεί έξω. Ο ήχος αυτός με τάραζε από παιδί, ήταν σαν να διαπερνούσε το νευρικό μου σύστημα. Με τις παρούσες συνθήκες με τρόμαξε ακόμη πιο πολύ. Θύμισε κακό οιωνό από αυτούς που αντιλαμβάνεσαι μόνο στις ατμόσφαιρες των ταινιών τρόμου.

Έπειτα συνειδητοποίησα ότι δεν έφταιγε που ήταν νύχτα και που ο συγκεκριμένος θόρυβος μου μοιάζει ούτως ή άλλως τρομακτικός. Έτσι όπως έχουν πια σχεδόν ερημώσει τα πάντα οι μεμονωμένοι ήχοι φαντάζουν σαν περίεργες παραφωνίες κι ας δηλώνουν παρουσία μέσα στο φαινομενικό κενό. Ο ένας μόνος του στο κάδρο εντείνει στο έπακρο τη μοναξιά που θα έβγαζε οποιοδήποτε τοπίο αν ήταν εντελώς έρημο. Κάπως έτσι η μία φωνή, ο ένας ήχος, ο ένας θόρυβος εντείνει την επιβολή της σιωπής. Πόσο θα ήθελα να μη μας είχε επιβληθεί αυτή η ανά στιγμές πολύτιμη ως αγαθό ησυχία που πια θυμίζει καθεστώς κι όχι γαλήνη.

Η επιβολή είναι το θέμα στις έρημες γειτονιές που ανασαίνουν πλέον στα μουλωχτά πίσω από τέσσερις τοίχους. Παρά τα βραδινά ξεσπάσματα κάποιων που επιμένουν να δίνουν το παρών στις αστικές γειτονιές από τα μπαλκόνια τους είτε με χειροκροτήματα είτε με τραγούδια είτε με πέντε χαιρετούρες εμψυχωτικές στους απέναντι, η επιβολή πάντα βρομάει. Κι όταν ξεμπερδέψουμε με αυτήν την “αόρατη απειλή” τι θα μας έχει μείνει; Η ενδοσκόπηση κι η συνειδητοποίηση των αισιόδοξων ή μήπως η συνήθεια σε καταστάσεις επιβολής; Δε μας είναι και δύσκολο εξάλλου αφού πιο εύκολα φαίνεται πως βολευόμαστε παρά αντιδρούμε.

Πάντα αυτό ήταν το πρόβλημά μας. Η καθημερινότητα του καθενός περιλαμβάνει ίσως πολλές επαφές ή “επαφές”. Οι ιδέες και τα όνειρά μας, όμως, όπως κι οι φόβοι ή οι αγώνες μας συνήθως μας βρίσκουν μόνους. Μονάδες. Όπως ο ήχος της εξάτμισης στην ερημιά, όπως τα στοχευμένα βήματα ενός περαστικού κάτω από το μπαλκόνι μας όσο εμείς δεν έχουμε δικαίωμα για “άσκοπες” διαδρομές πλέον Κύριος οίδε μέχρι πότε.

Απόψε πριν κοιμηθείς αγάπα λίγο παραπάνω εκείνον που σου κρατάει τώρα το χέρι σφιχτά. Κάποιοι δεν τον έχουν. Αγάπα εκείνο το χάδι που θεωρούσες δεδομένο μέχρι χτες. Για κάποιους είναι βία. Μα πάνω απ’ όλα αγάπα τον πιο παραγκωνισμένο όλων που χρόνια τώρα βουλιάζει στην επιβεβλημένη ησυχία των φόβων του. Τον εαυτό σου. Δε σου λέω να εκτιμήσεις τίποτε από όσα περνάμε αυτή τη στιγμή επειδή κάποιοι άλλοι είναι τρισχειρότερα από εσένα. Μην εκτιμάς ό,τι σου επιβάλλουν, όταν έρθει η ώρα τσάκισέ το. Ωστόσο θα σου πω ότι για να αντέξεις το παρόν σου θα ήταν καλύτερα να αφουγκραστείς την εκκωφαντική ησυχία μέσα σου κι όχι την υποχρεωτική ησυχία των δρόμων.

Γράφει η Έλλη Πράντζου

Διαβάστε επίσης

Close