Της γης τον κύκλου εσύ τον γιόρτασες και φέτος ή είσαι κανένας αντιδραστικός;
Εκείνη τον έκλεισε τον κύκλο της και βρέθηκε για ακόμη μια φορά στην ίδια μεν τροχιά γύρω από τον ήλιο αλλά σε διαφορετικό τόπο μες το σύμπαν. Εσύ βαδίζεις σε ευθεία λες, με μια αρχή και ένα τέλος. Μα πόσες αρχές και πόσα τέλη έχεις χωρέσει στη μικρή ευθεία σου; Ίσως και να μη μοιάζει με ευθεία η ζωή σου τελικά αλλά περισσότερο με μια αγκαλιά από σχήματα, κλειστά και ανοιχτά.
Εσένα στη ζωή σου σίγουρα υπάρχουν και ευθείες. Ευθείες παρεκκλίνουσες. Ευθείες μπερδεμένες που μπλέχτηκαν στα πόδια σου και σ’ έκαναν να πέσεις. Ευθείες που πορεύονται μαζί σου μια ζωή. Παράλληλες πορείες, τις οποίες δεν άντεξες να αγγίξεις, οπότε έμεινες να τις χαζεύεις από μακριά και άλλες που πλησίασες για λίγο, άπλωσες το χέρι σου για να τις αρπάξεις αλλά κάηκες. Σταυροδρόμια κομβικά στα οποία δεν ήξερες ποια στροφή επιβάλλεται να πάρεις για να μη βραχυκυκλώσει η ζωή σου και βρεθείς ξανά στην ίδια αφετηρία. Τις ταμπέλες, άλλωστε, που θα σε πήγαιναν σωστά, φρόντισαν να στη φορέσουν καπέλο για να πνίξουν την παραφωνία σου.
Και φοβάσαι λες τα κλειστά τα σχήματα γιατί σου μοιάζουν με επαναλήψεις. Να φοβάσαι περισσότερο εκείνα που σφίγγουν σαν θηλιές και πάνε να σε πνίξουν. Τις ευθείες που σαν σκοινιά σου κρατάν τα χέρια και τα πόδια και σε χορεύουν στατικά στο ίδιο το σημείο. Εσύ, μαριονέτα σωστή, χαμογελάς και βροντοφωνάζεις σχεδόν υστερικά πόσο σου αρέσει ο ρυθμός μήπως πειστείς, μήπως και πείσεις.
Πολύ εγωιστής για να συνειδητοποιήσεις ότι έχασες, πολύ βολεμένος για να διεκδικήσεις το παραπάνω, πολύ γελασμένος για να παραδεχτείς πως έσφαλες και βρέθηκες για ακόμη μια φορά δέσμιος της συνήθειας, της εντύπωσης και των κακών στοιχείων του χαρακτήρα σου.
Εγώ τους λάτρεψα τους κύκλους μου και πέρυσι και φέτος. Τους έδεσα με κόμπο και χόρεψα στη μέση. Κι όσους με άφησαν απ’ έξω, κι εκείνους τους αγάπησα θυμάμαι αλλά τους άφησα να φύγουν χωρίς να περιμένω την πρωτοχρονιά γιατί ζύγισα βαρύτερο το καλό μου από το δικό τους. Ήταν άνοιξη, χειμώνας, καλοκαίρι. Φθινόπωρο ήταν μάλλον και είχε και βροχή. Εγώ σε μια χρονιά, προχώρησα άλλες δυο γιατί μου τις χρωστούσα.
Άλλος είναι ο χρόνος ο δικός σου και άλλος του κόσμου όλου. Ο δικός σου ο χρόνος θα αλλάζει, κάθε φορά που ξεφορτώνεσαι τις εκκρεμότητες. Για αυτό και ενώ μέτρησες τα δευτερόλεπτα ανάποδα, πάλι ένιωθες ο ίδιος. Πάλι χρειαζόσουν έναν καλό λόγο για να συγχωρήσεις, μία ελπίδα για να ξυπνήσεις το επόμενο πρωί, ένα λάθος για να αλλάξεις και ένα κίνητρο για να μεγαλώσεις.
Κάνουμε γιορτή και στους δικούς μας κύκλους λοιπόν, τους χορεύουμε για τελευταία φορά και στον αποχαιρετισμό μετράμε αντίστροφα και ανοίγουμε σαμπάνια φορτώνοντας ακόμα έναν χρόνο στην πλάτη μας. Αρκεί το βάρος των ευθυνών μας να μας αφήνει να προχωράμε όρθιοι και μακριά από δικαιολογίες του τύπου ότι όταν μεγαλώσω λίγο ακόμα θα γίνω ευτυχισμένος.
Η ευτυχία δεν είναι στόχος για να την καταφέρεις, εφόδιο και δύναμη είναι και ενώ θυμίζει πρόσωπα, μέρη και καταστάσεις, δεν ταυτίζεται τελικά με τίποτα από αυτά. Να την ψάχνεις λοιπόν στο παρόν γιατί το παρελθόν σου την έχασε, όταν έχασε και εσένα.
Γράφει η Θεοδώρα- Μαρία Βένου
