Ο δρόμος δεν είναι Κολοσσαίο, τα αυτοκίνητα δεν είναι πεινασμένοι λέοντες οι οποίοι ορμούν να ξεσκίσουν τα σάρκες των αθώων ανθρώπων.

Φίλε κόντεψες να με σκοτώσεις και αν αυτού μου μίλησες και προσβλητικά. Αντί να ζητήσεις συγγνώμη. Να πηγαίνεις για μαλλί και να βγαίνεις χρεωμένος δηλαδή.

Με τα δύο σκληρά και περιοριστικά μέτρα της πανδημίας, αισθάνομαι πως οι οδηγοί βγάζουν μία ακόμα παραπάνω «τρέλα» στο δρόμο. Η στέρηση έδωσε τη σκυτάλη στην ηδονή της ταχύτητας, η οποία σε ορισμένες αρσενικές γλώσσες ακόμα παραμένει συνώνυμη με τη μαγκιά και την ενηλικίωση.

Ο δρόμος είναι, κυριολεκτικά, ζήτημα ζωής και θανάτου. Ανέκαθεν πίστευα πως έπρεπε να υπάρχει στα σχολεία μάθημα οδικής παιδείας, καθώς οι θάνατοι από τροχαία αποτελούν μία από τις πρωταρχικές αιτίες θανάτου στη χώρα μας.

Χρειάζεται αμφίδρομη προσοχή, τόσο από τους οδηγούς, όσο και από τους πεζούς. Οι δρόμοι έχουν αγριέψει και αν έχουμε δύο μάτια, θα πρέπει να χρησιμοποιούμε τέσσερα. Μέσα σε μία στιγμή μπορεί να συμβεί το απρόβλεπτο.

Η ταχύτητα είναι δελεαστική, είναι ηδονική, αυξάνει την αδρεναλίνη και το αίσθημα κυριότητας. Όμως, παραμένει και επικίνδυνη, σκληρή, αδυσώπητη. Όχι μόνο για ανθρώπους, αλλά και για ζώα τα οποία τις περισσότερες φορές ξεψυχούν στο δρόμο σκληρά και άδικα.

Η ταχύτητα γοητεύει αλλά και λεηλατεί. Είναι ατίθαση, αλλά και θανατηφόρα. Και ακόμα και αν τη χρειάζεσαι τόσο πολύ, πάρε τη σε πιο μικρή δόση. Όχι σε αυξημένη.

Ο δρόμος ξέβρασε όλα τα νεύρα και την απώλεια της αίσθησης ελευθερίας που βίωσε ολόκληρη η ανθρωπότητα τα δύο τελευταία χρόνια, απόρροια της πανδημίας. Και αυτή η στέρηση αναδεικνύεται σε όλο της το μέγεθος στις μεγάλες λεωφόρους.

Για αυτό, ας προσέχουμε για να έχουμε. Φίλε κόντεψες να με σκοτώσεις, αλλά τώρα με έκανες να έχω τα μάτια μου περισσότερο ανοιχτά.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη