Από το μισάνοιχτο παραθυρόφυλλο που ξέχασε η καρδιά να σφραγίσει γιατί ο ήλιος την έκαψε και θέλησε να θωρακίσει την είσοδο με πέτρα στρογγυλή!
Γιατί ο έρωτας πάντα βρίσκει τον τρόπο…
Από τα χαμηλωμένα βλέμματα που δεν τολμούν να κραυγάσουν τη λευτεριά που ποθούν και σιδεριές κατεβάζουν τ’ αγρίμι να κατευνάσουν!
Γιατί ο έρωτας πάντα βρίσκει τον τρόπο…
Από τις λαιμαριές να σε αρπάξει και να σε τιθασεύσει να σε ξελασπώσει από το μονοπάτι που διαβαίνεις και έχεις βρωμίσει στα απόνερα τα στάσιμα. Να σου ξηλώσει τις παρωπίδες και να ταράξει το είναι σου ψάλλωντας σου ωσαννά!
Γιατί ο έρωτας πάντα βρίσκει τον τρόπο…
Από τα απλωμένα ρούχα στο λιοστάσι να φυσήξει αεράκι και να στεγνώσει στα μαλλιά σου ως αστερόσκονη από πλανήτη μακρινό. Να ξεδιψάσει τα κύτταρα του κορμιού σου στη κάψα του μεσημεριού, λες και το κρύο δεν τον σκιάζει!
Γιατί ο έρωτας πάντα βρίσκει τον τρόπο…
Λίγο πριν το Σαββατόβραδο σβήσει…
Γράφει ο Τάσος Βακφάρης
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Φλώρινα την άνοιξη του 1984. Εργάζεται ως αναπληρωτής σε σχολεία γενικής και ειδικής αγωγής με εξατομικευμένα προγράμματα υποστήριξης και φροντίδας παιδιών με ειδικές ανάγκες. Τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα και δραστηριοποιείται στη Θεσσαλονίκη.
