Γιατί ζηλεύεις πάλι; από τη Μαρία Σκαμπαρδώνη

Γιατί ζηλεύεις πάλι; από τη Μαρία Σκαμπαρδώνη

Πάλι στα μάτια σου διέκρινα τη ζήλια. Πάλι σε είδα να συνοφρυώνεσαι και να τινάζεις νευρικά τον ώμο σου.
Και ενώ εξηγήσεις σου έχω δώσει, πάλι θυμώνεις και αγανακτείς.
Και ζηλεύεις συνεχώς, ακόμα και αν σου υπόσχομαι πως οι ώρες της ημέρας μου είναι δικές μου.
Ακόμα και αν σε διαβεβαιώνω πως η καρδιά μου είναι δική σου, σαν ένα λουλούδι ολάνθιστο μοιάζεις στα μάτια μου.

Δε μου λένε τίποτα τα άλλα πρόσωπα που συναντώ, σαν ελαφίνα που περπατάει υπερήφανα είσαι εσύ, αγάπη μου.
Μέσα στα φλογισμένα σου μάτια, αναγνώρισα την αγάπη μου. Μέσα στο άγριο βλέμμα σου, το γεμάτο παράλληλα τρυφερότητα, είδα τον άνθρωπο που θέλω να αγαπώ.
Μέσα στο άγριο δέρμα σου, τα μάτια σου που με ντροπή παρατηρούν τον κόσμο γύρω, είδα τον άνθρωπο που θα ήθελα να τιθασεύω.

Πάλι στα μάτια σου διέκρινα τη ζήλια. Πάλι σε είδα με θυμό από εμένα να απομακρύνεσαι και να χάνεσαι από το τοπίο των ματιών μου.
Αλλά νόημα δεν έχει. Διότι σε εσένα, βρήκα τον άνθρωπο που ήθελα, το μάθημα και το πάθημά μου. Και όσο και αν δεν το πιστεύεις, δε σε αλλάζω, για τίποτα και για κανέναν τώρα πια.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Διαβάστε επίσης

Close