Μπαίνεις σε ένα ζαχαροπλαστείο και αφήνεις το βλέμμα σου να χαθεί από τη θέαση των γλυκών που μαγεύουν με την όψη και το άρωμά τους.

Η γεύση της σοκολάτας που από το εργαστήριο έχει αναδυθεί σε κάθε μέρος του ζαχαροπλαστείου, μαγεύει τη μύτη σου και τα μάτια σου αντικρίζουν την ομορφιά των γλυκών που δεσπόζουν στη βιτρίνα.

Και όμως, υπάρχουν γλυκά που διαχρονικά με απωθούσαν τα ονόματά τους, μου προκαλούσαν δυαρέσκεια ή απλά… τα θεωρούσα περίεργα.

Αξίζει να αναφέρω τα τρία από αυτά:

• Νεγράκια: Όχι, δε με βάρεσε η πολιτική ορθότητα στο κεφάλι, αλλά τη συγκεκριμένη ονομασία για το γλυκό αυτό τη θεωρούσα ρατσιστική. Η λέξη νέγρος σ(την αγγλική γλώσσα, η λέξη nigger), αποτελούσε προσβλητική έκφραση που χρησιμοποιούταν εις βάρος των μαύρων ανθρώπων. Οπότε, μου δημιουργούσε ένα “περίεργο” συναίσθημα να αγοράζω το συγκεκριμένο γλυκό.

• Μπαμπάς: Γιατί και οι μπαμπάδες έχουν δικαιώματα, τα διεκδικούν, ξεσηκώνουν το οικογενειακό δίκαιο και δίνουν το όνομά τους σε ένα πασίγνωστο και γευστικό γλυκό. Μπαμπάς πλούσιος σε γεύση, κρέμα και μέγεθος, παραδοσιακός, διότι και ο μπαμπάς έχει την τιμητική του στις οικογενειακές σχέσεις… .

• Κέρατα γαζέλας: Λέγονται και αστράγαλοι γαζέλας, αποτελούν ένα γλυκό που παραδοσιακά καταναλώνεται στη νοτιοδυτική Αφρική, σε χώρες όπως το Μαρόκο, η Αλγερία, η Τυνησία αλλά και η Μάλτα. Τα βασικά του συστατικά είναι η αμυγδαλόψιχα, το γλυκάνισο και η κανέλα, ενώ μερικές φορές χρησιμοποιείται και σιρόπι πορτοκαλιού.

Περίεργες ονομασίες οι οποίες ενδεχομένως μου δημιουργούν αρνητική προκατάληψη και μου έχουν στερήσει και γευστικά μεγάλες στιγμές…

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κάπλα