Μοναδικέ μου,
πάντα φοβόμουν έστω και την ιδέα ότι θα μπορούσα να πεθάνω μετά από ’σένα.
Πάντα ονειρευόμουν ότι θα φύγω πρώτη ή ακόμη καλύτερα να φύγουμε μαζί, αγκαλιά. Αλλά ποτέ μετά από ‘σένα.
Ο σοφός λαός λέει «Πρόσεχε τι εύχεσαι». Και έτσι ήρθε αυτή η στιγμή. Και αρρώστησα. Ο γιατρός μου έδωσε μερικούς μήνες ζωής. Και αυτή η απότομη προσγείωση και συνειδητοποίηση του αναπόφευκτου, με καταρράκωσε.
Δεν φοβάμαι το θάνατο. Φοβάμαι για‘ σένα. Με έχεις ανάγκη όσο και‘ γω. Φοβάμαι ότι θα παρασυρθείς σε μια δίνη μοναξιάς και εγκλεισμού, παραμελώντας τον εαυτό σου και αρρωσταίνοντας ψυχικά. Φοβάμαι ότι θα αφήσεις τη ζωή να περάσει.
Έκλαψες με τις ώρες στην αγκαλιά μου σαν μωρό. Και τις επόμενες μέρες θύμωσες μαζί μου. Έσπασες πράγματα και μου φώναξες, κατηγορώντας με για τον τόσο εγωιστικό τρόπο που επέλεξα να φύγω. Και μετά έκλαψες πάλι και έκλαψα και‘ γω μαζί σου. Και θύμωσα και‘ γω με τον εαυτό μου, που σου προκάλεσα τέτοια στεναχώρια και που σε πλήγωσα με έναν τρόπο που δεν μπορώ να διορθώσω. Σου ζήτησα να φύγεις. Να με αποχαιρετήσεις, για να σου μείνω ως μια όμορφη ανάμνηση. Αρνήθηκες.
Μέσα στις επόμενες εβδομάδες πήρες την απόφαση να με πας όπου ήταν ανθρωπίνως δυνατό, για να με θεραπεύσουν. Εξωτερικό, εναλλακτικούς γιατρούς, «Ακόμη και σε σαμάνους» μου είπες. Γλυκέ μου… Πούλησες ότι είχαμε αξίας. Έβγαλες απ‘ τις τράπεζες ότι αποταμιεύσεις είχαμε κάνει τόσα χρόνια. Και‘ γω δε σε εμπόδισα. Είχες απορροφηθεί απόλυτα απ’ αυτό.
Είχες ελπίδα και παρ‘ όλο που ήξερα, βαθιά μέσα μου, ότι δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο, σε άφησα να ελπίζεις. Και τολμώ να πω ότι παρά την απόλυτη αυτογνωσία της κατάστασής μου, ξεγέλασα τον εαυτό μου και άρχισα να ελπίζω και‘ γω. Όχι όμως ότι θα γίνω καλά, αλλά ότι θα μπορέσεις να προχωρήσεις, γιατί παρά τη θλίψη, ξέρω ότι αγαπάς τη ζωή. Αγαπάς τους ανθρώπους και, ευτυχώς, αγαπάς και τον εαυτό σου.
Έτσι ελπίζω για’ σένα. Και ελπίζοντας αποφάσισα να μην ξοδέψω τίποτα σε γιατρούς και φάρμακα. Σου είπα ότι θέλω να ταξιδέψουμε μαζί. Σου είπα ότι θέλω να δω μαζί σου πράγματα καινούργια και σπάνια. Για όσο ακόμη προλαβαίνουμε. Θύμωσες πάλι. Πολύ. Σου χάιδεψα το πρόσωπο και σε κοίταξα στα μάτια. Με κοίταξες και’ συ. Με ξέρεις, τόσο καλά. Κατάλαβες. Κατάλαβες ότι έπρεπε να ζήσουμε το κάθε λεπτό. Το θλιμμένο σου χαμόγελο τα έλεγε όλα.
Ξεκινήσαμε, να κάνουμε τα σχέδιά μας. Αγοράσαμε ένα σωρό χάρτες. Βιβλία-οδηγούς για το ποια φαγητά να δοκιμάσεις στην Ινδία και το ποια μνημεία να επισκεφτείς στη Ρώμη. Και οι μέρες περνούσαν. Σαν να είχαμε ξεχάσει αυτά που έπονταν. Σαν…γιατί είχα αρχίσει να το νιώθω όλο και πιο έντονα. Τα πρώτα σημάδια της αρρώστιας είχαν κάνει την εμφάνισή τους. Και’ γω απλά προσπαθούσα να το κρύβω και να συνεχίσω να κάνω σχέδια μαζί σου, γιατί αυτό είχες ανάγκη.
Κάποιες μέρες ήταν δύσκολες. Αυτές τις μέρες καθόσουν και μου διάβαζες, με έκανες να γελάω και βλέπαμε μαζί όσες κωμωδίες μπορούσαμε να ξετρυπώσουμε.
Χθες το πρωί ένιωσα πιο χάλια από κάθε άλλη μέρα. Και τρόμαξα. Νόμιζα ότι ήρθε η στιγμή. Άλλα ήταν μόνο μια κρίση. Μια προειδοποίηση, ότι πρέπει να βιαστούμε. Έτσι, ετοιμάσαμε τις βαλίτσες και κλείσαμε εισιτήρια. Πρώτη στάση Βενετία. Και το βράδυ ανοίξαμε ένα μπουκάλι κρασί και κάναμε έρωτα για να το γιορτάσουμε. Και όπως αποκοιμήθηκες σε παρακολούθησα όλη τη νύχτα. Τις γραμμές του προσώπου σου.
Τις μικρές γκρίζες τριχούλες που έχουν αρχίσει να εμφανίζονται στους κροτάφους σου. Την μικρή ελιά που έχεις στην άκρη το αυτιού σου. Και τώρα που άρχισε να βγαίνει ο ήλιος κάθομαι στην βεράντα και τον απολαμβάνω, μεγαλοπρεπή με τα πανέμορφα χρώματά του να υψώνεται. Είναι η ομορφότερη Ανατολή που είδα ποτέ μου…
Αποδέξου τη θλίψη σου αγαπημένε μου, αλλά μην την αφήσεις να σε καταπιεί. Δε θέλω να κάνεις πολλά, με ξέρεις… Δε θέλω ούτε να μ’ επισκέπτεσαι. Το μόνο που σου ζητάω είναι να πάρεις την έτοιμη βαλίτσα και να πας…όπου σε βγάλει. Και ξέρω ότι δε θα με ξεχάσεις ποτέ, αλλά θέλω να είμαι μόνο μια γλυκιά, μακρινή ανάμνηση. Τίποτα άλλο.
Και σε ένα απ’ τα ταξίδια σου μπορεί να γνωρίσεις μια παθιασμένη λατίνα ή μια σοφιστικέ Ευρωπαία και να ζήσεις μωρό μου. Μονό αυτό θέλω…ζήσε! Θα σ’ αγαπάω όπου και αν είμαι. Και ξέρω ότι θα ξαναβρεθούμε. Φεύγω τώρα, απόλυτα ικανοποιημένη και ευτυχισμένη από την τέλεια ζωή που έζησα μαζί σου.
Η παντοτινά,
μοναδική σου
Γράφει η Sofi K
Thessaloniki Arts and Culture
