Βασικός άξονας για την Τέχνη είναι η ίδια η Ζωή. Αλλά από πού μπορεί να εμπνέονται τα έργα τέχνης; Πως δημιουργείται ένα έργο τέχνης; Οι σκηνές των έργων ενός καλλιτέχνη μπορεί να βγαίνουν από την βιωμένη καθημερινότητα ή ίσως και από την απελπισία που βιώνει ένας ιδιαίτερα ευαίσθητος άνθρωπος όπως ο καλλιτέχνης, απέναντι στο ξεχωριστό συμβάν της ζωής. Μπορεί ακόμη να βγαίνουν από την σκληρότητα της αντιμετώπισης του ίδιου του κατεξοχήν ενοχικού Εαυτού σε μία φανταστική Δίκη, παρόμοια με αυτήν του Φραντς Κάφκα.
Η δημιουργικότητα του καλλιτέχνη συνδέεται με την μοναχικότητα και τη γνώση της ανθρώπινης φύσης που από μόνο του συνθέτει μία αντίφαση. Υπάρχουν απλώς διαλείμματα κοινωνικής δράσης. Και πρέπει να τα πάει κανείς καλά με τον εαυτό του. Ακριβώς επειδή τα έργα τέχνης προέρχονται από τα βάθη του εσώτερου Εαυτού και του ανθρώπινου Είναι, θα πρέπει να τα πας καλά με το άγριο στοιχείο που κρύβεις μέσα σου ώστε να παράγεις την τέχνη που εσύ θες, με άλλα λόγια δηλαδή να μπορέσεις να εκφράσεις την ανθρώπινη συγκίνηση, το συναίσθημα. Είναι λοιπόν παράξενο κατ’ ουσίαν ενώ είσαι καλλιτέχνης, να είσαι παραγωγικός… ακριβώς, γιατί δεν κάνεις μία δουλειά σαν όλες τις άλλες.
Οπωσδήποτε τα κριτήρια για την ποιότητα της δουλειάς ενός καλλιτέχνη είναι η έμπνευση, όχι απλά και μόνο η τεχνική. Για κάποιους αυτό γίνεται η αγχόνη που τους παραλύει δεδομένου ότι εξωθούνται στο να δημιουργούν καταστάσεις διαρκώς για να την διατηρούν. Θεωρώ ότι για να κάνεις καλή τέχνη θα πρέπει να γεύεσαι τη ζωή, να είσαι ανοιχτός σε νέες εμπειρίες και κυρίως, να υπάρχει κάτι παραπέρα, που σε κάνει να θες να συνεχίσεις.
Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, ο κατά συνθήκη ρομαντισμός συντρίβεται μπροστά στα μάτια του θεατή, εξαφανίζοντας όλες τις ιδεοληψίες του, είτε με την ρεαλιστική τεχνική των εικόνων, είτε με την έντονη εξπρεσιονιστική παλέτα, είτε με τη γραμμικότητα ενός άτεγκτου και σκληρού σχεδίου…
Και σε προκαλεί, εσένα τον θεατή, να δεις πως, μα πως αλήθεια, μπορεί ο καλλιτέχνης του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος να δημιουργεί ενώ βλέπει μπροστά του το γεγονός της μοιραίας και αναπότρεπτης καθόδου του Ανθρώπου σαν πνευματική οντότητα, μετατρέποντάς το σε έργα τέχνης. Αλλά, μήπως αυτό δεν είναι και ένα από τα τόσα θαύματα της Τέχνης; Να καταφέρνει να απεικονίζει δηλαδή μία τέτοια προκλητική πορεία προς το αναπότρεπτο με μία Αισθητική που σε μαγνητίζει;
Γράφει η Χριστίνα Ζώη
