«Η ευτυχία είναι ένα πράγμα απλό» Ν. Καζαντζάκης
Μεγαλώνουμε με την άποψη πως όλα συνηθίζονται, καθώς ο καιρός περνάει.
Η απογοήτευση, τα απύθμενα ψέματα, τα όνειρα που δεν πραγματοποιούνται. Κι όντως συνηθίζονται. Φτάνουν επιτυχώς στο σημείο να γίνονται η ρουτίνα που επιθυμούμε διακαώς να ξεριζώσουμε από πάνω μας, αφού βαραίνει απελπιστικά με τον χρόνο.
Παράλληλα, ψάχνουμε τρόπους να ξεφύγουμε από αυτή τη ρήση του «όλα συνηθίζονται». Καινούργιοι άνθρωποι, καινούργιες συνήθειες που στριμώχνονται στην κουραστική καθημερινότητά μας και την κάνουν αβάστακτη.
Κι ο χρόνος περνά ακάθεκτος και παρασύρει τις στιγμές μας, δίχως να μετρά όσα χάνονται στο πέρασμά του. Μας βρίσκει να αγωνιούμε για να δημιουργήσουμε όμορφες αναμνήσεις, να ζήσουμε στο έπακρον μια ζωή την οποία κατά βάθος δε διαλέξαμε, όμως οι συγκυρίες, όπως συνηθίζουμε να λέμε και να πιστεύουμε, μας οδήγησαν εκεί.
Από την άλλη, ίσως θα έπρεπε να αναρωτηθούμε πόσα μας προσφέρει η καθημερινότητά μας. Εξάλλου, αν προσπαθούσαμε να συλλέξουμε τα όμορφα «τοπία» της αφόρητης ρουτίνας μας, δε θα είχαμε την ανάγκη να απαλλαχθούμε από αυτή ή τουλάχιστον δε θα δυσανασχετούσαμε με κάθε νέα προσθήκη στη ζωή μας. Αν βρίσκαμε μια αφορμή να αστράφτει η ματιά μας καθώς αναφερόμαστε στην καθημερινότητά μας, ούτε κι ο χρόνος δε ήταν τόσο άτεγκτος στη θέαση μιας φωτεινής ψυχής.
Επομένως, ίσως η πολυπόθητη ευτυχία να αποτελείται από μικρά και διόλου ασυνήθιστα κομμάτια, τα οποία συναντάμε καθημερινά και με αποστροφή παίρνουμε το βλέμμα μας από πάνω τους. Διότι δημιουργήσαμε μια ζωή άλλη από εκείνη που ονειρευόμασταν ανιδιοτελώς ως παιδιά. Εκπαιδευόμαστε να ανεχόμαστε την αδικία, να αποδεχόμαστε τον φθόνο και να φοβόμαστε τις ρήξεις με ό,τι μας στεναχωρεί.
Με αποτέλεσμα, να μη βρίσκουμε ευχαρίστηση στα μικρά και να αποζητούμε τα μεγάλα, να αναλωνόμαστε σε στιγμές μέσα στις οποίες δεν αναγνωρίζουμε ούτε τον εαυτό μας έχοντας όμως την απαίτηση να βρούμε τους ανθρώπους που θα μας καταλάβουν και να θεωρούμε την υπομονή τη μεγαλύτερη ήττα.
Εν τέλει, ο σκοπός της ζωής θα έπρεπε να ήταν η αναζήτηση ενός όμορφου παρόντος κι όχι ενός μέλλοντος που ασφυκτιεί από συσσωρευμένες συμβάσεις. Εξάλλου, η ομορφιά υπάρχει παντού γύρω μας, όμως για να την εντοπίσουμε θα πρέπει να την κατακτήσουμε πρωτίστως μέσα μας.
Όταν λοιπόν, εκπαιδεύσουμε τη ματιά μας να διακρίνει την ομορφιά που αντικρίζουμε καθημερινά, να μην τη συνηθίζει και να την εκτιμά, τότε μπορεί και να καταφέρουμε να προσεγγίσουμε την ευτυχία που τόσο αθόρυβα διολισθαίνει.
Γράφει η Ειρήνη Τσιουμάνη, Φιλόλογος-Ειδική Παιδαγωγός
Thessaloniki Arts and Culture
