Ένας πίνακας ζωγραφικής είναι μια αργή ανακάλυψη.
Ανακαλύπτεις τον καλλιτέχνη που κρύβεται πίσω από αυτόν, την εποχή που ζει, τις αγάπες ή τα μίση του, τα πάθη του, τους αλλεπάλληλους θανάτους του.
Λίγοι είναι αυτοί που παίρνουν το χρόνο τους μπροστά σ’ ένα πίνακα. Βιάζονται να τον χαρακτηρίσουν, να τον αποκωδικοποιήσουν και να πάνε παρακάτω, στον επόμενο. Να πουν, μα τι ωραίος πίνακας! Ή, μα τι άσχημος που είναι! Ο καθένας μας βγάζει την αλήθεια, όπως θέλει να τη βλέπει.
Στη ζωή όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά… Για να μπούμε όμως στο θέμα μας, με αφορμή μια συζήτηση σε μια παρέα. Ο φίλος μας ήταν αγανακτισμένος: «Έχω ένα ελάττωμα βρε Χριστίνα μου, δεν μπορώ να κρατήσω το στόμα μου κλειστό! Δεν μπορώ να μην πω την αλήθεια… ακόμα κι αν όλοι μου λένε… «ΜΗ ΜΙΛΑΣ»!
ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ καλέ μου φίλε! Ίσως… ΝΑ ΜΗ ΜΑΣΑΣ!!!! Όπως όλοι μας, έχω αντιμετωπίσει την υποκρισία κατάματα. Την αλήθεια δεν την αντέχουμε πάντα δυστυχώς. Και στη ζωή και στην τέχνη.
Είναι αφόρητες οι υπαρκτές στιγμές που θέλουμε να κρυφτούμε… πίσω από ένα υπερ-μεγεθυμένο δάχτυλο, και αυτό είναι το δικό μας! Οπουδήποτε μπορεί να συμβαίνει αυτό, στη σχέση, στη δουλειά, στην οικογένειά μας. Και προτιμούμε να ζούμε διπλή ζωή, με διπλούς αλλά κοινωνικά συμβατούς εαυτούς.
Προτιμούμε το θέατρο, γιατί είναι εύκολο, δεν μας πονά και κρατάει σίγουρα και ασφαλισμένα τα δεσμά που οι ίδιοι φορέσαμε κάποια στιγμή στον εαυτό μας. Η αλήθεια λοιπόν, αν ειπωθεί, γίνεται μια άσχημη εικόνα, ένα τέρας που δεν θέλουμε να βλέπουμε και που επιθυμούμε διακαώς να φύγουμε μακριά του… γιατί με αφέλεια, πιστεύουμε ότι έτσι θα σωθούμε.
Την αλήθεια σου, που δεν μπορείς να μην την πεις, φίλε μου… μην τρελαίνεσαι, την έχουν ήδη δει οι άλλοι, σ’ αυτούς που την απευθύνεις. Γιατί η αλήθεια είναι αυτό που ενδόμυχα όλοι μας γνωρίζουμε, είναι το «φτύσιμο» που κάποιες στιγμές κάνουμε στον εαυτό μας, όπως και η φρίκη στα πρόσωπα των άλλων, όταν λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Και αυτό είναι αποκρουστικό, πώς να στο πω, δεν είναι “όμορφο” με τα μέτρα των άλλων.
Όταν αναζητάς την αλήθεια θα την βρεις. Αν την πεις, θα έχεις το θάρρος της γνώμης σου και μόνον. Α! και μια μικρή λεπτομέρεια… θα έχεις τον εσώτερο εαυτό σου ακέραιο. Αν την σκεπάζεις, αν την αποφεύγεις… για κάποιον περίεργο λόγο θα αποκαλυφθεί εκεί που δεν το περιμένεις.
Είναι μήπως ο Νόμος του Τυχαίου; Μήπως τελικά, στον επιφανειακό κόσμο που ζούμε, τίποτα δεν είναι τυχαίο αλλά … σε κάθε περίπτωση, η αλήθεια θα βγάλει αργά το πέπλο της και θα σου δείξει το πρόσωπό της;
Και τότε λέμε: «Μα αυτή… είναι η γυμνή αλήθεια!» Καλέ μου φίλε, αυτήν ποιος μπορεί να την αντέξει; Είδες κανένα «αποκρουστικό» έργο που σαφώς είναι η τολμηρή και γυμνή αλήθεια του καλλιτέχνη, να κρεμιέται σε κανένα «όμορφο» σαλόνι; Ποιος θα… άντεχε να το αγοράσει;
Γράφει η Χριστίνα Ζώη
Thessaloniki Arts and Culture
