Η Κλειώ και η Δανάη. Δύο γυναίκες, όπως όλοι εμείς.

Με τα προβλήματα, τις χαρές, τις στεναχώριες, τις γκρίνιες τους. Όλα αυτά που συναντάει ο καθένας από εμάς. Όμως, είχαν κάτι για να ελπίζουν, να πιστεύουν στο καλύτερο και να μην αποθαρρύνονται. Είχαν η μία την άλλη.

Μπροστά σε αυτή τους την αγάπη, αισθανόμουν δέος, από μέσα μου έσβηναν τα απωθημένα της κομπλεξικής μου γυναικείας φύσης, παρατηρούσα μία αγάπη διαφορετική αλλά ευτυχισμένη, ολοκληρωμένη, απόλυτη.

Η Κλειώ και η Δανάη ζούσαν την αγάπη τους ελεύθερα, δίχως να αισθάνονται διαρκώς την ανάγκη να εξηγούν, δίχως να ξοδεύουν τις ώρες ευτυχίας τους σε φόβους, αγωνίες και ντροπές, χωρίς διάθεση απολογίας. Η αγάπη τους ξεκίνησε μία απρόσμενη στιγμή, γνωρίστηκαν, ταίριαξαν, αγαπήθηκαν, έγιναν ζευγάρι, παντρεύτηκαν.

Είχαν μάθει να στηρίζονται η μία στην άλλη, αδιαφορούσαν για τα βλέμματα περιέργειας που συναντούσαν στο διάβα τους, δεν άφηναν την αγάπη τους να φθαρεί από την κακία διάφορων περαστικών.

Αποφάσισαν να μεγαλώσουν την οικογένειά τους. Θέλησαν να υιοθετήσουν ένα κοριτσάκι. Ένα κοριτσάκι που ο ετερόφυλος πατέρας της εγκατέλειψε μόλις έμαθε για την εγκυμοσύνη, ένα κοριτσάκι που η ετερόφυλη μητέρα της ήθελε να μην το βλέπει στα μάτια της και μόλις γεννηθεί να το αφήσει στο ίδρυμα.

Ένα κοριτσάκι που οι ετερόφυλοι φίλοι και συγγενείς αγνοούσαν και δεν ήθελαν να το αναλάβουν και να το έχουν στα πόδια τους. Το πήραν αυτές λοιπόν, οι λεσβίες, οι «ανώμαλες», οι «κακές».

Το πήραν και του έδωσαν όση αγάπη δεν μπορείς να φανταστείς, το νανούρισαν, το αγκάλιασαν, του έδωσαν όλα αυτά που είχε ανάγκη. Η δική τους αγάπη εκείνη τη στιγμή ξεπέρασε τη δική σου, τη δική μου, τη δική μας. Έγινε ανώτερη, πιο ολοκληρωμένη, πιο αληθινή.

Αυτές οι γυναίκες που μεγάλο μέρος της κοινωνίας ειρωνεύεται, που οι γονείς τους έδιωξαν από κοντά τους, που εκπρόσωποι της Εκκλησίας διαρκώς λοιδορούν, μου έμαθαν για την αγάπη περισσότερα μαζί από τα ετερόφυλα ζευγάρια που έχω γνωρίσει.

Η οικογένειά τους δεν ήταν λιγότερη σε τίποτα από τη δική σου και τη δική μου. Και όλα αυτά σε μία κοινωνία που ακόμα και σήμερα θεωρεί πως «η υιοθεσία παιδιών από ομόφυλο ζευγάρι θα είναι βλαπτική για το παιδί» και εκπρόσωποι της Εκκλησίας χαρακτηρίζουν, ανώμαλους, μιάσματα, αποβράσματα, εγκληματίες, κατάπτυστους.

Ανώμαλοι είναι αυτοί που κάτω από τα ράσα τους παρενοχλούν σεξουαλικά και ασελγούν σε παιδιά. Εγκληματίες είναι εκείνοι που βιάζουν, κακοποιούν και σκοτώνουν μικρά παιδιά για να αφήνονται ελεύθεροι στο ανάλγητο Κράτος που έχουν δημιουργήσει όλοι αυτοί που φωνάζουν για την Κλειώ και τη Δανάη.

Κατάπτυστοι είναι εκείνοι που έχουν οδηγήσει παιδιά στο να ανασύρονται νεκρά από θάλασσες και ακτές, αποβράσματα είναι όσοι έχουν κομματιάσει τα όνειρα και τις ελπίδες εκατομμυρίων παιδιών και τα έχουν οδηγήσει να λιποθυμούν σε αίθουσες σχολείων από την πείνα.

Ας μάθουν εκείνοι που τις κατηγορούν πως τον αληθινό γονιό δε σε κάνει ούτε το να είσαι straight, ούτε «αδερφάρα», αλλά το πόσο μεγάλο είναι το απόθεμα της αγάπης που έχεις να προσφέρεις σε ένα τόσο μικρό πλασματάκι που σε έχει ανάγκη, αυτό που οι επιστήμονες και οι ειδικοί παγκοσμίως, έχουν ξεκαθαρίσει.

Πότε ενδιαφέρθηκε το Κράτος για τα παιδιά; Πότε νοιάστηκε για τις ανάγκες τους, πότε αφουγκράστηκε τις επιθυμίες τους; Όταν τους κομμάτιασε τα όνειρα και τα οδήγησε να εγκαταλείπουν τη χώρα τους για μία καλύτερη τύχη; Όταν αφήνει ελεύθερους και ατιμώρητους όλους τους παιδόφιλους;

Είναι απίστευτο το πώς ένα Κράτος που έχει ισοπεδώσει την αξιοπρέπεια των πολιτών, έχει οδηγήσει στην ανέχεια εκατομμύρια ανθρώπους και έχει κάνει τα πάντα για να πληγώσει την αξιοπρέπειά τους, θυμάται το καλό των παιδιών μόνο στην περίπτωση της Κλειώς και της Δανάης. Πόσο μεγάλη η υποκρισία!

Και ποιο είναι το κακό με το αναλάβει ένα παιδί μία οικογένεια που θα το αγαπήσει; Τι λιγότερα θα μπορέσει να του διδάξει από όλες τις υπόλοιπες; Τι θα στερηθεί, σε τι θα είναι ελλιπής από όλες τις άλλες;

Η Κλειώ και η Δανάη είναι σίγουρες πως δε θα μπορέσει τίποτα να τις πληγώσει. Κρατάνε η μία το χέρι της άλλης, χαμογελούν και κοιτάνε την κορούλα τους και πόσο έχει μεγαλώσει.

Μία αγάπη που δε διαφέρει σε τίποτα από όλων των υπόλοιπων ανθρώπων, μία αγάπη διαφορετική από τη δική σου αλλά που δεν έχει να στερηθεί απολύτως τίποτα από αυτή.

Με μία αγάπη που πρέπει να κάνει τους γονείς τους, την κοινωνία μας την ίδια να αντιληφθεί ότι είναι τόσο δυνατή που τίποτα δεν μπορεί να τη λυγίσει.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη