ΌΧΙ. Η μαγεία του μπλέ φεγγαριού… δεν είναι για όλους…

Είναι για τους δυνατούς, για τους ονειροπόλους, για τους λιγάκι μελαγχολικούς, για τους περιπλανώμενους, για τους αλαφροίσκιωτους, για τους ερωτευμένους με τα πάντα γύρω τους και μέσα τους.

ΌΧΙ. Η Μαγεία του μπλέ φεγγαριού δεν είναι για όλους…

Είναι γι’αυτούς που σαλπάρουν χωρίς προορισμό με πυξίδα την καρδιά τους… είναι γι’αυτούς που κυνηγούν άπιαστους ανεμόμυλους κρυμμένους μες τα παραμύθια… είναι γι’αυτούς που πέφτουν και ξανασηκώνονται ακόμη κι όταν τα χέρια τους έχουν γεμίσει πληγές από αγκάθια.

Είναι γι’αυτούς που ερωτεύονται με όλο τους το είναι και πληρώνουν το τίμημα… είναι γι’αυτούς που θυμώνουν σαν μικρά παιδιά, είναι γι’αυτούς που διεκδικούν αυτό που θέλουν και παλεύουν γι’αυτό με όλη τους τη δύναμη, είναι γι’αυτούς που ουρλιάζουν σαν αγρίμμια μές τη νύχτα όταν όλοι γύρω τους σωπαίνουν.

Είναι γι’αυτούς που χορεύουν ξυπόλητοι στη βροχή χωρίς να νοιάζονται, είναι γι’αυτούς που παλεύουν με τους δαίμονες τους όσο κι αν τους τρομάζουν, είναι γι’αυτούς που κοιτάνε τον καθρέφτη κατάματα, είναι γι’αυτούς που δεν φοβούνται τη μοναξιά και δεν συμβιβάζονται με τα μέτρια.

Είναι γι’αυτούς που βρίσκουν λίγο φώς μες το σκοτάδι, είναι γι’αυτούς που ρισκάρουν τα πάντα, είναι γι’αυτούς που τολμούν ν’ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν όσο πιό ψηλά μπορούν..είναι γι’αυτούς που λαχταρούν ν’αγαπήσουν και ν’αγαπηθούν μέχρι θανάτου…

‘ΟΧΙ…

Η μαγεία του μπλέ φεγγαριού δεν είναι για όλους…

Είναι για όσους μπορούν να τη δούν…

Γράφει η Luna Sirano

”Καλλιτέχνης του Χάους, συλλέκτρια στιγμών κι ερωτευμένη με τα πάντα γύρω μου, κυρίως με τους ”καταραμένους” ποιητές που βρίσκουν ομορφιά μες τα ερείπια…

Θα δανειστώ λοιπόν κάποια λόγια του Morrison που μ’εχουν στιγματίσει..”Θεωρώ ότι είμαι ένα έξυπνο κι ευαίσθητο ανθρώπινο όν με την ψυχή ενός παλιάτσου που σχεδόν με υποχρεώνει να καταστρέφω τα πάντα τις πιό σημαντικές στιγμές..”