Αυτές οι νύχτες με τα κεριά μου αναμμένα. Αυτές οι νύχτες με τις φωτιές αναμμένες. Αυτό το άρωμα κανέλας.

Τίποτα όσο οι αισθήσεις δεν έχουν την ικανότητα να μας ταξιδέψουν στις στιγμές μας. Κι αυτές βρίσκονται πάντα εδώ, στον χώρο και τον χρόνο μας.

Ο καθρέφτης και η μάσκα στον καθρέφτη. Ο χώρος και ο χρόνος. Τα κεριά. Κι εσύ να τα κοιτάς. Παρατηρητής. Για να μπορέσεις να γίνεις παρατηρητής όμως, χρειάζεσαι χώρο και χρόνο. Χώρο για να δεις τι χώρεσε και τι όχι. Πού χώρεσες και που όχι. Τι χώρεσες και τι όχι. δίχως χώρο δεν μπορείς να κινηθείς, πόσο μάλλον να παρατηρήσεις. Να παρατηρήσεις την απόσταση. Και εκεί χρειάζεσαι και τον χρόνο.

Να πάρεις χρόνο, να δώσεις χρόνο, ακόμα κι αν αυτός δεν είναι στη διάθεση μας, ακόμα κι αν αυτός δεν υπάρχει. Χώρος και χρόνος λοιπόν, δύο σημεία αναφοράς. Δυο κουκίδες με βάση τις οποίες μπορείς να προσδιορίσεις κάτι. Τον εαυτό σου για να τον προσδιορίσεις χρειάζεσαι χώρο και χρόνο. Για να τον επαναπροσδιορίσεις;

Χώρο, χρόνο και συγχώρεση. Συγχώρεση για να χωρέσεις στον χώρο και τον χρόνο. Να συγχωρέσεις εσένα αλλά και τον άλλον. Tην μάσκα και τον καθρέφτη. Τα δικά σου και του άλλου. Να συγχωρέσεις τον εαυτό σου που δέχθηκες λιγότερα από όσα αξίζεις, να τον συγχωρέσεις που έδωσες στον άλλον λιγότερα από όσα αξίζει.

Να συγχωρέσεις τον άλλον που σου έδωσε λιγότερα, που δέχθηκε λιγότερα. Παίρνοντας απόσταση, παρατηρώντας, ίσως καταφέρεις να κάνεις ειρήνη. Παίρνοντας απόσταση και από το συναίσθημα. Μόνο έτσι μπορείς να καταλάβεις τη διαφορά, να καταλάβεις ότι υπήρξε. Και αν υπήρξε, υπάρχει.

Το συναίσθημα και οι σκέψεις δε σε αφήνουν να παρατηρείς. Σε εγκλωβίζουν σε έναν φαύλο κύκλο. Γίνε εξωτερικός παρατηρητής. Δεν είσαι οι σκέψεις σου ούτε τα συναισθήματά σου. Είσαι αυτό που είσαι, αποδέξου το. Αγκάλιασέ το. Και αγκάλιασε και αυτόν που έχεις απέναντί σου. Μη θρηνείς το συναίσθημα που δεν υπήρχε.

Γιόρτασε αυτό που υπάρχει. Αυτό σε έφερε κοντά με τον άλλον. Φυσικά και υπάρχει. Και με την απόσταση μπορείς να δεις αν υπάρχει. Ο χώρος και ο χρόνος δεν μπορούν να το βλάψουν. Ούτε οι επιλογές, ούτε οι συνθήκες. Εσύ γιατί βλάπτεις τον εαυτό σου, γιατί βλάπτεις τον απέναντί σου; Δεν έχεις το δικαίωμα.

Έχεις όμως την ευθύνη. Και τη δική σου και του άλλου. Αυτήν την ευθύνη φοβάσαι. Φοβάσαι να δώσεις χώρο και χρόνο στο συναίσθημά σου. Δε ξέρεις πώς να το διαχειριστείς. Φοβάσαι να δώσεις χώρο και χρόνο στο συναίσθημα του άλλου. Δε ξέρεις πώς να το διαχειριστείς. Τελικά φοβάσαι να νιώσεις.

Γίνεσαι πάγος και κάνεις και τον άλλον πάγο. Και νιώθεις το κρύο. Το θεωρείς ασφαλές. Δεν είναι. Στο κρύο δε ζεστάθηκε ποτέ κανείς. Ποτέ μόνος του. Μόνος σου μπορείς να σκληρύνεις. Για να μαλακώσεις όμως, χρειάζεσαι κάτι απαλό. Κατηγορείς τον άλλον ότι έχει χιόνι και αγκάθια.

Με τον χώρο και τον χρόνο όμως καταλαβαίνεις ότι εσύ τα έχεις. Ο άλλος απλά στέκει εκεί ως σημείο αναφοράς ή ως καθρέφτης σου μέχρι να τα δεις. Και φεύγει όταν αρχίζει πια να κρυώνει και να πληγώνεται. Δεν είναι ο άλλος εγωιστής αλλά εσύ ο ίδιος τελικά. Εσύ που έστεκες λουλούδι παγωμένο στον κήπο του άλλου.

Ο άλλος όμως δε σε έκοψε, σε φρόντιζε μέρα με τη μέρα δίνοντάς σου ήλιο για να ζεσταθείς και έδαφος για να αναπτυχθείς. Κι εσύ πάγωνες τον χώρο, ξόδευες τον χρόνο. Και εξαρτιόσουν εσύ από εκείνον και εκείνος από εσένα.

Παίρνοντας απόσταση, γίνεται ο καθένας υπεύθυνος και για τον ήλιο του και για το έδαφός του. Ο πάγος λιώνει και το λουλουδάκι ζωντανεύει. Δεν είναι πια απρόσιτο όπως η πεταλούδα που είχε παγώσει στα πέταλά του και είχε πέσει στη γη μη μπορώντας να κινήσει τα φτερά της…

Βγάζει το χιόνι από πάνω της και μπορεί πια να πετάξει. Αν δεν πετάξει πώς θα το πλησιάσει. Με τόσο χιόνι στα φτερά της δεν μπορούσε να κάνει τίποτα από το να μένει ακίνητη, γειωμένη στο έδαφος. Έχει φτερά όμως για να πετάει. Το λουλούδι της είναι το σημείο αναφοράς της.

Σου οφείλεις να έχεις ένα λουλουδάκι μέσα σου και να το φροντίζεις καθημερινά. Σου οφείλεις να έχεις μια πεταλούδα μέσα σου και να της επιτρέπεις να πετά. Το λουλούδι είναι η βάση σου και η πεταλούδα η φαντασία σου.

Δίχως βάση δεν μπορείς να πετάς ούτε μπορείς να πετάς δίχως να γυρνάς στη βάση σου. Λουλούδι και πεταλούδα θα υπάρχουν μέσα σου. Στον χώρο και τον χρόνο. Με κάθε αναμμένο κεράκι θα ζεσταίνονται, θα λιώνει ο πάγος.

Το κεράκι που άναψα δεν έχει πολλή φλόγα ακόμα, προλαβαίνω όμως να βγάλω τη μάσκα από τον καθρέφτη και να δω. Προλαβαίνεις να βγάλεις τη μάσκα και να δεις. Και επιτέλους να κοιταχτούμε. Μέσα μας και μεταξύ μας.

Η κανέλα ακόμα μυρίζει. Δε ξέρω μόνο σε ποιον χώρο και ποιον χρόνο.
Ξέρω μόνο πως άκουσα κάποιον να φυσάει τη φλόγα από το κεράκι πριν αυτό σωθεί. Ήσουν εσύ ή ήμουν εγώ;

Ήμασταν εμείς. Σωθήκαμε άραγε εμείς; Και αν ναι, τελειώσαμε ή γλιτώσαμε;
Για να τελειώσει κάτι, προϋπόθεση είναι να έχει αρχίσει. Για να γλιτώσει κανείς από κάτι; Θα πρέπει αυτό να έχει υπάρξει.

Κάτι στίχοι λένε:
“Hablemos sin culparnos a los dos
porque al final salvamos lo mejor”
Ας μιλήσουμε δίχως να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον
Γιατί στο τέλος σώζουμε το καλύτερο.

Γράφει η Sabina Tsampikaki