Η μέρα που άλλαξε η δική μου ζωή, από τη Μαρία Σκαμπαρδώνη

Η μέρα που άλλαξε η δική μου ζωή, από τη Μαρία Σκαμπαρδώνη

Σε όλους τους ανθρώπους έρχεται μία μέρα η οποία μπορεί να αλλάξει τη ζωή τους.

Όλοι μας έχουμε να διηγηθούμε μία στιγμή που μας άλλαξε τη ζωή και τη στάση μας απέναντι σε αυτή.

Η δική μου άλλαξε όταν γνώρισα εσένα.

Ήμουν φοβισμένη πριν σε γνωρίσω. Δειλή, απόμακρη, αρνούμενη να εμπιστευτώ τους άλλους ανθρώπους. Ήθελα πάντοτε να φαίνομαι δυνατή, άτρωτη, φοβόμουν να δείξω στους άλλους ποια είμαι πραγματικά, αρνιόμουν να τους δείξω την αδύναμη πλευρά μου, δεν ήθελα να με πατήσουν, να την εκμεταλλευτούν ή να με σχολιάσουν.

Και ήρθες εσύ και όλα μέσα μου μαγικά άλλαξαν. Απελευθερώθηκα από αυτά που με κρατούσαν δέσμια στη γη, έγινα άνθρωπος αληθινός, χωρίς καθωσπρεπισμούς και διαρκή πρέπει. Δε ντρεπόμουν να ζω, να δείχνω πια είμαι, δε φοβήθηκα να δείξω στους άλλους πως είμαι ένας άνθρωπος που κλαίει, πονάει και μπορεί να ισοπεδωθεί.

Έγινα ένας άνθρωπος ελεύθερος, άφησα τα αισθήματά μου να ξεχυθούν από μέσα μου όπως ένας χείμαρρος. Κατάλαβα πως τη ζωή την κερδίζεις συγχωρώντας και ξεχνώντας τις κακές στιγμές του παρελθόντος, πως την κερδίζεις όταν δείξεις αυτό που είσαι πραγματικά.

Έψαχνα να βρω την αγάπη πριν σε γνωρίσω. Πίστευα, η χαζή, πως αν κάποιος με αγαπήσει και με αποδεχτεί θα γίνω δυνατή. Δεν είχα καταλάβει, δε γνώριζα, το πόσο ψηλά μπορεί να με ανεβάσει η ίδια η δική μου αγάπη.

Και ήρθες εσύ, με άρπαξες με δύναμη από τα μαλλιά, κάνοντάς από κοριτσάκι μία γυναίκα δυνατή που μπορεί να αντέξει τα πάντα.

Σήμερα, κατάλαβα πως γίνεσαι ανίκητος αν καταφέρεις να αγαπήσεις κάποιον τόσο πολύ. Σήμερα κατάλαβα πως δεν πρέπει να ψάχνουμε να βρούμε ανθρώπους άξιους, αλλά να σκεφτόμαστε αν είμαστε εμείς άξιοι για τον άλλον.

Με μία αγάπη που καταλαβαίνει, αποδέχεται, συγχωρεί, δίνει ευκαιρίες, εμπιστεύεται και γελάει με τα ελαττώματα του άλλου, που βλέπει τον άλλο τέλειο και όμορφο κάνοντας τους άλλους να απορούν. Ένας άνθρωπος που μπορεί να φτάσει στον πάτο και από εκεί να σηκωθεί και να κατακτήσει ξανά την κορυφή.

Με μία αγάπη που δεν κουράζεται να περιμένει και που μπορεί να λυγίσει ακόμα και σίδερα, έγινα ένας άνθρωπος ανίκητος…

Καταπίεζα τον εαυτό μου πριν σε γνωρίσω. Στρίμωχνα τον εαυτό προσπαθώντας να χωρέσω μέσα σε παπούτσια άλλων. Ήθελα να πετυχαίνω, να ομορφαίνω, να γίνομαι διαρκώς καλύτερη, καταπίεζα τον εαυτό μου σε ατελείωτους ωκεανούς τελειότητας και εξαναγκαστικών επιτυχιών.

Και ήρθες εσύ και έμαθα να με αγαπώ, να αποδέχομαι τα λάθη μου, να με σέβομαι και να μη με πνίγω μέσα σε ατελείωτες επιδιώξεις και μάταιες επιθυμίες. Κατάλαβα πως αυτό που αναζητούσα ήταν τα μάτια σου, ήταν η αγάπη και το βλέμμα σου. Κατάλαβα πως είμαι μοναδική επειδή ακριβώς επειδή δεν είμαι τέλεια.

Εσύ, αγάπη μου, που με πλήγωσες και με έκανες να χαρώ τόσο πολύ, εσύ μου τα έμαθες όλα αυτά. Η καρδιά σου που τόσο πολύ έχει πονέσει εξαιτίας σου, αισθάνεται εκατό φορές περισσότερη ευγνωμοσύνη επειδή σε έχει γνωρίσει. Σε ευχαριστώ…

 

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Διαβάστε επίσης

Close