Είμαι ένας άνθρωπος αρκετά προβληματισμένη σε οτιδήποτε αφορά τη θρησκευτική πίστη, χωρίς όμως να γίνομαι σκωπτική.

Είμαι άνθρωπος που αμφισβητεί, δε θέλει τον τυφλό φανατισμό, αλλά θα αισθανθεί και την ανάγκη να πει ένα «Θεέ μου, βοήθησέ με». Δεν έχω καταφέρει να βιώσω αυτή την υπαρξιακή μοναξιά του να μην αναζητήσω τη θεία βοήθεια, επειδή βοηθάει την ψυχολογία μου να γνωρίζω πως υπάρχει ένα ανώτερο ον που μπορεί να με βοηθήσει.

Έχω αισθανθεί πολλές φορές την ανάγκη να μπω σε μία εκκλησία και να ανάψω ένα κερί, να κλείσω τα μάτια και να αισθανθώ εντονότερα την προσπάθεια ένωσης με το θείο. Αλλά αυτό είχε ένα γνώρισμα: την ελευθερία βούλησης και την πραγματική μου θέληση να προσπαθήσω να αισθανθώ και να επικοινωνήσω με ένα ανώτερο ον.

Η θρησκευτική πίστη συνήθως επιβάλλεται μέσω της κατήχησης, της συμμετοχής σε ήθη και έθιμα, της συνήθειας. Οι περισσότεροι θα πάνε εκκλησία λίγο πριν την Ανάσταση για να τιμήσουν απλά ένα έθιμο και να φύγουν μετά τις δώδεκα, ώστε να επιδοθούν σε όργια χοληστερίνης.

Οι άνθρωποι συμμετέχουν στην εκκλησιαστική και θρησκευτική ζωή επειδή αισθάνονται ότι «πρέπει». Η δική τους ανάγκη και επιθυμία δεν υφίσταται, με αποτέλεσμα να αναχαιτίζεται η πίστη και να ταυτίζεται με τον καταναγκασμό.

Όσες φορές πήγα να ανάψω κερί σε μία εκκλησία, το ήθελα πραγματικά και ήταν επιλογή μου. Δε στριμώχτηκα πίσω από ουρές πιστών, ούτε άκουγα πολυλογίες και φλυαρίες που θα αποσπούσαν την προσευχή μου.

Ο Θεός οφείλει να προσεγγίζεται ελεύθερα, δε χωράει η επιβολή ανάμεσα σε αυτή την ανάγκη που είναι καθαρά προσωπική. Κανένας δεν μπορεί να με εξαναγκάσει σε κάτι που αφορά αποκλειστικά τον συναισθηματικό μου κόσμο, αν εγώ δεν επιλέξω συνειδητά να πλησιάσω πιο κοντά σε αυτό.

Για αυτό και εγώ, αισθάνθηκα ουσιαστικά τη δύναμη της πίστης όταν πλησίασα αυτό που λέμε θείο με τον δικό μου τρόπο, την ησυχία μου, την χωρίς να έχει υποστεί πίεση, η βούλησή μου.

Η πίστη ή μη, είναι πράξη ελευθερίας, ελεύθερης βούλησης και όχι πίεσης ή εξωτερικών καταναγκασμών.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη