Μετά από εκεί, πρέπει να κινηθείς μόνος σου …
Λένε «οι κύκλοι πρέπει να κλείνουν». Μα λες «αυτό πονάει πολύ». Λένε «μη μένεις σπίτι, πρέπει να βγαίνεις». Μα για κάποιον ανεξήγητο λόγο, εκείνες τις στιγμές, δεν υπάρχει άνθρωπος διαθέσιμος να βγεις.
Λένε «να κάνεις άλλες επιλογές». Τους λες, αυτά είναι στην τύχη του καθενός. Μα τότε; Πώς θα τα καταφέρω; Πώς θα βγω από αυτή τη δίνη της ζωής, αφού δεν μπορώ να τα κάνω όλα αυτά; Όχι, δε γίνεται, δεν μπορεί, δεν πάει έτσι, δεν πρέπει να είναι έτσι, δεν θέλω να μένω σπίτι, δεν πρέπει να μένω σπίτι. Kαι μένεις σπίτι.
Μένεις σπίτι, βασανιστικά και καρτερικά, νιώθοντάς το σαν ένα είδος τιμωρίας, τουλάχιστον αρχικά, μα ευλογίας, τελικά. Πόσο εύκολα τελικά παρεξηγούμε τη ζωή, χωρίς να της δώσουμε το χρόνο να την ακούσουμε, να μας μιλήσει, να μας εξηγήσει. Γι’ αυτό άλλωστε γίνονται όλα αυτά, γι’ αυτό συνωμοτούν όλες οι πιθανότητες της μοναξιάς, για να έχει σιωπή.
Για να μπορέσεις να ακούσεις. Να ακούσεις τον εαυτό σου. Γιατί η συζήτηση αυτή, είναι διαφορετική, αλλιώτικη από τις άλλες. Τώρα τα μηνύματα είναι πιο καθαρά ή εσύ τώρα θ’ ακούς καλύτερα. Τώρα, όλα είναι πιο κατανοητά ή εσύ έπρεπε να περάσεις όλα αυτά, για να καταλάβεις τώρα καλύτερα. Να καταλάβεις ότι τόσο καιρό, η ζωή σού έδινε αυτό που δε θέλεις, επειδή μόνο αυτό ήξερες να της πεις ακριβώς, «τι δε θέλεις». Μα πώς να σου δώσει κάποιος αυτό που θέλεις, όταν ο ίδιος δεν μπορείς να το εκφράσεις;
Να καταλάβεις ότι μέσα από το «λίγο» των ανθρώπων της ζωής σου, βρίσκεις εκείνα που εσύ θέλεις «πολύ». Βρες τα, ζήτα τα, ψάξε τα και επίλεξε να μείνεις, με εκείνον τον άνθρωπο που θα σου τα δώσει ή που θα σου δώσει, όσα μπορεί αλλά θα σε κάνει να ζεις τόσο όμορφα, που θα είναι σαν να τα έχεις όλα. Και αν αυτό κάποιοι το ονομάζουν «τύχη», είναι γιατί δεν τολμούν να το πουν «επιλογή».
Αν θες να πάρεις αυτό που ζητάς, πρέπει να πιστεύεις, αληθινά, ότι το αξίζεις. Πρέπει να κλείσεις κύκλους, για να ανοίξουν οι νέοι, να δώσεις χρόνο και να μείνεις μόνος, για όσο χρειαστεί, γιατί μόνο όταν καθαρίσουν τα μάτια της ψυχής σου, θα μπορέσεις να το δεις. Αλλιώς δε θα σε προσπεράσει εκείνο αλλά θα το προσπεράσεις εσύ.
Πόσο δύσκολο όμως είναι να επιλέξεις να μείνεις μόνος; Υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται τη μοναξιά, όχι τόσο από το φόβο, της ίδιας της μοναξιάς όσο από εκείνον, του κοινωνικού «φαίνεσθαι», θυσιάζοντας το «είμαι καλά» στο βωμό του «φαίνομαι καλά». Προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας, οδηγούμενοι από τις επιθυμίες μας και επιλέγουμε να βρισκόμαστε σε μια «λάθος» σχέση, δίχως να νιώθουμε πραγματικά, ευτυχισμένοι μέσα σε αυτήν, όπου για να αποποιηθούμε και τις ευθύνες, το ονομάζουμε καταγγελτικά «τύχη».
Παράλληλα, μέσα σε μια κοινωνία στερεότυπων, όπου αν κάποιος δεν έχει σχέση, μεταφράζεται, συνήθως, σε κάτι θλιβερό, αυτοί που είναι μόνοι θεωρούν τους εαυτούς τους δυστυχισμένους, βλέποντας εκείνους που έχουν σχέση. Τη ίδια στιγμή που εκείνοι μπορεί να νιώθουν δυστυχισμένοι, επειδή είναι σε σχέση αλλά νιώθουν μόνοι τους.
Τελικά, η τύχη είναι το ότι μπορούμε και έχουμε την επιλογή. Η τύχη είναι το μεταφορικό μέσο της ζωής, σε πάει ως ένα σημείο. Μετά από εκεί, πρέπει να κινηθείς μόνος σου…
της Νατάσας Μυλωνά
