Ήσουν ειλικρινής με τον εαυτό σου; από την Έλλη Πράντζου

Ήσουν ειλικρινής με τον εαυτό σου; από την Έλλη Πράντζου

Αν ήταν να δώσω κάποια γεύση στην αναμονή θα ήταν αυτή του γλυφού νερού.

Αυτή που έχει το νερό όταν το ανακατεύεις με σόδα μαγειρέματος, έχεις δοκιμάσει ποτέ; Έτυχε να πιω μια φορά.

Στην αρχή, που λές, νομίζεις ότι μπορείς να το αντέξεις, στην πρώτη γουλιά ίσως να μη σε ενοχλεί τόσο πολύ, όσο όμως συνεχίζεις τόσο ανακατεύεσαι, τόσο αηδιάζεις, δεν αντέχεις άλλο, θες να σταματήσεις και να ξεράσεις κι αυτό που ήδη έχεις πιει.

Αυτήν ακριβώς την αίσθηση έχει κι η αναμονή. Σε ξεγελάει πολλές φορές στην αρχή. Επαναπαύεσαι στην παρηγορητική πεποίθηση της επόμενης γωνίας η οποία δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει κι εσύ φυσικά στηρίζεις την ελπίδα σου στο 50% των πιθανοτήτων να είναι κάτι καλό.

Σκέφτεσαι ότι μπορεί τώρα όλα να φαίνονται μέτρια, άσχημα ή αδιέξοδα αλλά πού θα πάει, αυτή η άτιμη η γωνία κάτι θα φέρει και για σένα, κάτι καλό θα ρίξει πάνω σου καθώς θα στρίβεις ή κάτι καλό θα διασταυρώσει και με τον δικό σου δρόμο καθώς θα συνεχίζεις μπροστά.

Περνάς, λοιπόν, την πρώτη γωνία, τίποτα. Γλυκοκοιτάζεις την επόμενη με λαχτάρα. Πάλι τίποτα. Τρίτη, τέταρτη, πέμπτη γωνία κι ακόμη διασταυρώνεσαι με το απόλυτο τέλμα. Ώσπου κάτι μέσα σου εξεγείρεται και ξεσπάς.

Με έναν δικό σου τρόπο ξεσπάς κι έρχεσαι αντιμέτωπος με αποφάσεις που πρέπει να παρθούν ή με προβληματισμούς για το τι κάνεις λάθος μιας και μεγάλωσες τόσο που δεν μπορείς πια να τα ρίχνεις όλα στην τύχη σου την ξελογιάστρα ούτε στους άλλους. Θα ήταν ανώριμο.

Σε τι έφταιξες λοιπόν; Τι κάνεις λάθος; Κι εκεί είναι που πρέπει να φανείς δυνατότερος από κάθε άλλη φορά. Γιατί αν έχεις τα κότσια και το ανακαλύψεις θα υποχρεωθείς και να το αλλάξεις. Κι αυτό κι αν θέλει κότσια φίλε μου.

Φτάνεις λοιπόν και στο πολυπόθητο σημείο όπου έχεις επικεντρωθεί πια στο τι δεν κάνεις σωστά. Τα βάζεις με τον κακό σου εαυτό και προσπαθείς να του αλλάξεις τα φώτα. Παλεύεις μαζί του, νικάς σε διάφορες μάχες με σκοπό να νικήσεις τελικά και στον πόλεμο.

Κι εκεί που λες ότι, δεν μπορεί, τώρα πια κάτι αξίζεις κι εσύ ώστε να ελπίζεις στο τρακάρισμα που λέγαμε πριν με την τύχη σε κάποια γωνία από αυτές που έπονται, αντιλαμβάνεσαι τελικά πως ούτε τώρα συμβαίνει το μοιραίο.

Μα καλά -αναρωτιέσαι- αυτή η ρημάδα η φράση με το σύμπαν βασίστηκε αποκλειστικά και μόνο στη φαντασία και την αχαλίνωτη αισιοδοξία του συγγραφέα ή το σύμπαν αντιπάθησε τη φάτσα μου και μου γύρισε την πλάτη έτσι αυθαίρετα; Πάλι εγώ κάνω λάθος;

Κι έτσι φτου κι απ’ την αρχή ξεψαχνίζεις τον εαυτό σου, περνάς από τη διαδικασία της ανάλυσης, της αυτοψυχανάλησης, της αυτογνωσίας, του διαλογισμού κλπ, κλπ ώσπου ανακαλύπτεις λίγα ακόμη πραγματάκια που σίγουρα σηκώνουν βελτίωση, τα βάζεις κάτω και τα καταπολεμάς.

Και τώρα; Αρχίζεις το κυνηγητό των ευκαιριών που φυσικά είναι γνωστό ότι δε θα σου χτυπήσουν την πόρτα αν εσύ δεν τις προ-καλέσεις πρώτα, άσχετα που σε πολλούς γνωστούς σου έχει συμβεί κι αυτό. Εσύ σαν υπεύθυνος άνθρωπος που είσαι δεν το δένεις και κόμπο ώστε να στηριχτείς σε αυτές τις περιπτώσεις. Κυνηγητό λοιπόν.

Τι έχουν όμως μαζί μου οι ευκαιρίες αναρωτιέσαι γι’ άλλη μια φορά κι όποτε με βλέπουν αν και τις παίρνω στο κατόπι τρέχουν σαν δαιμονισμένες προς κάθε άλλη κατεύθυνση εκτός από τη δική μου; Τι τους έκανα; Δεν μπορεί, σκέφτεσαι, πάλι εγώ θα φταίω. Έτσι δεν είπαμε ότι κάνουν οι ώριμοι άνθρωποι; Δεν ψάχνουν αλλού τον φταίχτη παρά κοιτάζουν το τι κάνουν οι ίδιοι.

Στήνεσαι μπροστά στον καθρέφτη και ξεκινάς την ψυχική περιπλάνηση για πολλοστή φορά. Ούτε γκουρού να ήσουν. Κοντεύεις να αγγίξεις τη “θέωση” που λέει ο λόγος κι ακόμη οι επόμενες γωνιές σε φτύνουν κατάμουτρα. Για στάσου όμως. Ξαφνικά ανακαλύπτεις κάτι παραπεταμένο σε μια γωνιά σκοτεινή και γεμάτη υγρασία.

Κάπου εκεί στο υποσυνείδητο που με δική του πρωτοβουλία σου κρατάει κάποια πράγματα μυστικά για να μην κακοκαρδιστείς καημένε μου. Και να η ερώτηση που σε ξεμπροστιάζει τελικά. Σε κοιτάς. Άραγε ήσουν απολυτά ειλικρινής με τον εαυτό σου;

Ήσουν;

 

Γράφει η Έλλη Πράντζου

 

 

Διαβάστε επίσης

Close