Κατάρα είπανε…
Καμιά κατάρα. Κατάρα ευχόμαστε μονάχα σ’αυτούς που αγαπάμε, να μην ευτυχήσουν ούτε στιγμή μακρυά μας. Κι εγώ αυτό ευχήθηκα. Το παραδέχομαι.
Κι όπου κι αν πας θα σε ακολουθεί η κατάρα μου. Οι Ερινύες θα στοιχειώνουν τα όνειρα σου.
Συγχώρα με αν δεν μπορείς να βρείς τη γαλήνη που αναζητάς. Συγχώρα με που δεν βρήκα άλλο τρόπο να σ’αγαπώ παρά μονάχα αυτόν τον δικό μου. Συγχώρα με που δεν θέλω άλλο να ζώ μακρυά σου. Το ξέρω ότι έτσι ”έπρεπε” να γίνει. Μα και ‘σύ το ξέρεις πως στον δικό μου κόσμο δεν χωράνε τα ”πρέπει” κανενός.
Ξέρω. Κανονικά θα ”έπρεπε” να σου πώ να προσέχεις, να ‘σαι πάντα ευτυχισμένος κι ότι χρειαστείς εγώ εδώ θα είμαι. Αλλά αφού δεν μας πάνε αυτά ρε καθίκι μου. Αυτά είναι γι’αυτούς που μπορούν να υποκρίνονται.
Που δεν αντέχουν.
Που βολεύονται με το μέτριο γιατί δεν αντέχουν το δυνατό.
Γι’αυτούς που συμβιβάζονται με το γκρί γιατί τους τυφλώνει το κόκκινο.
Γι’αυτούς που χτίζουν μια όμορφη ψευδαίσθηση και ζούν φυλακισμένοι μέσα σ’αυτήν.
Γι’ αυτούς που καταφέρνουν κι απαρνιούνται το μεγάλο τους έρωτα για λίγη ησυχία, τάξη και ασφάλεια.
Για όλους αυτούς που ξεπουλάνε τ’αληθινά που καίνε για ‘κείνα τα ψεύτικα που σιγοβράζουν.
Γι’αυτούς είναι.
Κι εγώ ακόμα προσπαθώ να καταλάβω πώς μπόρεσες κι έγινες και ‘συ ένας απ’αυτούς. Πως στο διάολο μπόρεσες… Εσύ… που καίς ολόκληρος. Φωτιά που δεν σβήνει… εσύ-που γοητεύτηκες από εικόνες υπερβολικής απληστίας και ζήτησες να τα ζήσεις όλα… εσύ-που ανέβαζες στροφές μέχρι να καούν τα πάντα γύρω σου και μέσα σου.
Εσύ-με την κουρελιασμένη σου ψυχή που κρύβεις στο μανίκι.
Εσύ-που θαμπώθηκες απ’το φώς κι έμεινες πολύ καιρό στα σκοτάδια σου.
Εσύ-με το βλέμμα άγριου λύκου που διψάει να δραπετεύσει.
Εσύ-με το μυαλό σου που ταξιδεύει σε τόπους μαγικούς.
Εσύ-με το τρανταχτό σου γέλιο.
Εσύ-με το ανυπέρβλητο εγώ σου.
Εσύ-που κρύβεις την κόλαση και τον παράδεισο στην αγκαλιά σου.
Εσύ-που μυρίζεις παραμύθι.
Εσύ, που μ’ακουμπάς και χάνομαι…
Εσύ, που είσαι εκεί.
Κι εγώ εδώ.
Προσπαθώ ν’αφουγκραστώ τι απέμεινε. Τίποτα. Σιωπή.
Καταραμένος έρωτας είπανε.
Και ‘μείς τους πιστέψαμε.
Μας βόλεψε.
Μας απενεχοποίησε.
Μας ξεγέλασε.
Καμιά κατάρα. Μονάχα φόβος.
Αυτός μας νίκησε.
Αυτός σε νίκησε.
Μα πές μου αλήθεια πως μπόρεσες κι έγινες ένας απ’αυτούς. Εσύ… Ένας αλήτης κι ένας πρίγκηπας του τίποτα. Του δικού μας Τίποτα.
Δεν θα σε συγχωρέσω ποτέ.
Συγνώμη.
Καληνύχτα.
Γράφει η Luna Sirano
”Καλλιτέχνης του Χάους, συλλέκτρια στιγμών κι ερωτευμένη με τα πάντα γύρω μου, κυρίως με τους ”καταραμένους” ποιητές που βρίσκουν ομορφιά μες τα ερείπια…
Θα δανειστώ λοιπόν κάποια λόγια του Morrison που μ’εχουν στιγματίσει..”Θεωρώ ότι είμαι ένα έξυπνο κι ευαίσθητο ανθρώπινο όν με την ψυχή ενός παλιάτσου που σχεδόν με υποχρεώνει να καταστρέφω τα πάντα τις πιό σημαντικές στιγμές..”
