Καραβάκια που μας παρασύρει πολλές φορές ο δυνατός άνεμος και τα πελώρια κύματα βουλιάζουν πότε την πλώρη και πότε την πρύμνη μας.

Και εμείς ψυχές ανεμοδαρμένες ψάχνουμε τον τρόπο να ισορροπήσουμε, να μη βυθιστούμε και να πλεύσουμε πάνω από τους ωκεανούς των ΄θέλω’ μας, των ΄πρέπει’ και εκείνων των τεράστιων ΄γιατί’ που ταλανίζουν τις ψυχές μας.

Το πλήρωμα μας χωρίζεται σε τρία επίπεδα: στο τρίτο κατάστρωμα είναι το προσωπικό γενικών υπηρεσιών εκεί θα βρεις τις αναμνήσεις σου, τις εμπειρίες σου και γενικά ό,τι έχεις καταφέρει μέχρι τώρα.

Έπειτα, στο δεύτερο επίπεδο είναι η οικογένεια και οι φίλοι μας, ονομάζεται προσωπικό μηχανής και πρέπει να φροντίζουν για τη σωστή μας λειτουργία και τέλος είναι το προσωπικό καταστρώματος που έχει μία από τις πιο υπεύθυνες εργασίες, εκεί βρίσκονται τα συναισθήματα, οι σκέψεις μας οι φόβοι μας αλλά και οι στόχοι μας.

Σε ένα καράβι δεν πρέπει ποτέ να πάρουν το τιμόνι οι φόβοι αν και πάντα θέλουν πολύ και συνέχεια διεκδικούν τη θέση του καπετάνιου, όσο όμως και να παριστάνουν τους θαλασσόλυκους, κάθε φορά που αναλαμβάνουν τα κάνουν κυριολεκτικά θάλασσα.

Το προσωπικό καταστρώματος πρέπει να το διαλέγουμε με πολύ προσοχή γιατί είναι αυτό που ορίζει την πορεία του καραβιού και επηρεάζει όλα τα υπόλοιπα καταστρώματα.

Όσο παλιώνει το καράβι τόσο περισσότερο μαθαίνει να αντιμετωπίζει τις φουρτούνες, να πηγαίνει κόντρα στον άνεμο και να χαράζει την πορεία του παρά τις αντίξοες συνθήκες.

Φυσικά υπάρχουν και τα καραβάκια εκείνα που δεν θα ανταμώσουν ποτέ ανταριασμένη θάλασσα και θα πλέουν με ασφάλεια και σιγουριά αλλά μονάχα μέσα στο λιμάνι.

Δεν θα έχουν την τύχη να αντικρίσουν τον ανοιχτό ορίζοντα και να δουν την ανατολή του ήλιου σε ένα μέρος πρωτοειδωμένο ούτε θα νιώσουν τον ενθουσιασμό και τη λαχτάρα της επιστροφής στην πατρίδα, γιατί αυτά τα καράβια δεν χρειάστηκε να φύγουν ποτέ.

Και είναι και τα άλλα που ορμούν στα κύματα, ξανοίγονται στις θάλασσες και γράφουν μίλια, και στα μάτια των υπολοίπων φαίνονται αγέρωχα και ακούραστα, ‘μα πώς μπορεί’ αναρωτιούνται όλοι, μα εκείνα συνεχίζουν.

Είναι στιγμές όμως που και αυτά χάνουν την πορεία τους ή που αποκτούν ζημιές από τα πολλά ταξίδια. Τότε πρέπει να ξεκουραστούν, να δέσουν λίγο στο λιμάνι και να φροντίσουν τη μηχανή τους, ίσως να πρέπει να αλλάξουν και προσωπικό για να συνεχίσουν.

Εάν ένιωσες πως και εσύ ανήκεις σε αυτή την κατηγορία να θυμάσαι πως το ότι έχεις δέσει για λίγο στο λιμάνι δεν πρέπει να σε κάνει να ξεχνάς το ποιος είσαι ούτε ό,τι έχεις καταφέρει μέχρι τώρα, απλά φρόντισε το σκαρί σου και διάλεγε τις σκέψεις σου γιατί αυτές είναι στο τιμόνι.

Ιθάκη

Σὰ βγεῖς στὸν πηγαιμὸ γιὰ τὴν Ἰθάκη,

νὰ εὔχεσαι νἆναι μακρὺς ὁ δρόμος,

γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

Τοὺς Λαιστρυγόνας καὶ τοὺς Κύκλωπας,

τὸν θυμωμένο Ποσειδῶνα μὴ φοβᾶσαι,

τέτοια στὸν δρόμο σου ποτέ σου δὲν θὰ βρεῖς,

ἂν μέν᾿ ἡ σκέψις σου ὑψηλή, ἂν ἐκλεκτὴ

συγκίνησις τὸ πνεῦμα καὶ τὸ σῶμα σου ἀγγίζει.

Τοὺς Λαιστρυγόνας καὶ τοὺς Κύκλωπας,

τὸν ἄγριο Ποσειδώνα δὲν θὰ συναντήσεις,

ἂν δὲν τοὺς κουβανεῖς μὲς στὴν ψυχή σου,

ἂν ἡ ψυχή σου δὲν τοὺς στήνει ἐμπρός σου.

Κ.Π ΚΑΒΑΦΗΣ

Γράφει η Στέλλα Καραμανλή