Άνθρωποι ακίνητοι σε βαγόνια στριμωγμένοι
με βλέμμα θλιμμένο
στραμμένο σταθερά σε κάποιον ορίζοντα άγνωστο.

πώς να χαρείς μια φύση όταν αυτή είναι η μόνη σου σταθερά;

Άνθρωποι ακίνητοι μονίμως εν κινήσει.
μονίμως περαστικοί κατά λάθος
ή κατά λάθη.

Για ταυτότητα κρατούν ο ένας το χέρι τ’ άλλου.
Κι αν τους ρωτήσω τ’ όνομα, μιλιά δεν βγάζουν
από φόβο.

Ίσως να μιλούν και να μην τους καταλαβαίνω
γλώσσες μ’ άλλο ήχο.
Αυτοί μάθαν για μένα απ’ τη ζωή
κι εγώ έμαθα γι’ αυτούς απ’τα σχολεία.

Κι αναρωτιέμαι τελικά ποιος από τους δύο από φόβο δεν μιλά…

Γράφει η Άλκηστις Αθηνά Γαβριηλίδου