Καταιγίδα!
Το νερό πέφτει ξέφρενα.

Ήρθε την κατάλληλη στιγμή.
Να ξεπλύνει, να τιθασεύσει τα λουλούδια που τόλμησαν να ανθίσουν, να κάνει τα πυργάκια που κάτι ανέμελα παιδάκια έχτισαν, άμμο ξανά.

Η θάλασσα, αχ η θάλασσα! Χορεύει…
Χορεύει αγκαλιά με τον αέρα που τη μαστιγώνει αντάμα με τη νεροποντή!

Ανελέητα.
ΑΝΤΕΧΩ, φωνάζει…

Από νερό είμαι, μπαίνω παντού, χωράω παντού, παίρνω ό,τι σχήμα σας βολεύει.
Πνίγω τα πάντα. Γαληνεύω όταν θέλω.  Τι να μου κάνει μια βροχούλα;
Έχω δει τόσα ναυάγια.  Ποιος φοβάται μια μπόρα καλοκαιρινή;

Αύριο, πάλι θα ηρεμήσω.  Αύριο, πάλι θα αγκαλιάσω όνειρα.  Ας πνιγούν όλα σήμερα.  Ας χαθούν όσα δεν άξιζαν και όσα αξίζουν θα αντέξουν.

Αύριο, θα κοιμηθώ!.

Μα τώρα, αφήστε με ανταριασμένη να δείξω πως μπορώ να πνίγω κ να πνίγομαι. Αύριο…Τώρα ζω.

Κείμενο: Χαρά Μαζίδη