Κάτι να μ’ αγγίξει, να είσαι εσύ…

Πάει καιρός που δεν βρίσκεσαι, που απ’ τα δάκρυά μου τα πάντα γύρω μου έχουν μουσκέψει, κι ούτε μια ηλιαχτίδα δεν κατάφερε να στεγνώσει τη θλίψη. Χωρίς εσένα κανένα ξημέρωμα, χωρίς εσένα άδειος ο τόπος… κι εγώ ένα ξερό κλαδί που το σέρνει ο άνεμος πότε από δω, πότε από κει και δε βρίσκει αναπαμό η ψυχή μου.

Κάτι να μ’ αγγίξει, να είσαι εσύ… ένα πέρασμα ν’ ανοίξεις σ’ εκείνη την άλλη ζωή που δεν έζησα ακόμη, να φωνάζω δυνατά σ’ αγαπώ… τίποτα άλλο.

Τόση σκόνη γύρω μου, πώς παλιώσαμε έτσι, και δε βρίσκω πια τα κλειδιά, και δε βρίσκω τις φωνές, και δε βρίσκω εσένα. Μόνη στέκομαι και μιλώ κι η φωνή μου επιστρέφει μόνη.

Ποιος είπε ότι είναι τρελό να έχεις παραισθήσεις; Και τι δεν θα ’δινα για τη σωστή, γι’ αυτή που θα σε φέρει και θα σε νιώσω έστω για λίγο κοντά μου.

Ποιος είπε ότι είναι τρελό να βουτάς γυμνός στο παρελθόν, για μένα μόνο εκεί είναι η ζωή, που με ντύνει προκλητικά, όπως θέλω, μόνο με το άρωμά σου.

Ποιος είπε ότι είναι αργά, ποιος είπε να πάψω, ποιος δεν μπορεί να αισθανθεί και να χωνέψει πως πράγματι: οι μεγάλοι έρωτες δεν τελειώνουνε ποτέ… αλλά αιώνια δικάζονται για τα όσα δεν μπόρεσαν κι αιώνια ορκίζονται πως θα μπορέσουν, πως τελικά ναι, μια μέρα θα τα καταφέρουν…

Κάτι να μ’ αγγίξει, να είσαι εσύ… να έχεις την ίδια έκφραση, να υπάρχω μόνο στα χέρια σου, το «για πάντα» να διανύσει την απόσταση όλη, να σβήσουμε μαζί τα φώτα στο τέλος, και να γράψουμε «καληνύχτα ζωή, πάμε γι’ άλλα…».

Γράφει η Πόπη Κλειδαρά