Όλοι μου φταίνε και όλα δεν μου κάθονται καλά, μα πιο πολύ το φταίξιμο στους άλλους το προσάπτω

Τύποι κλάματος:

Το επιτηδευμένο
Η αλήθεια «τα ‘χει» με την ευθύτητα και τα βάζει με την υποκρισία.
Η ψευτιά δεν καμουφλάρεται κι αν και την κάνουν χρήση πολλοί, μη πω σχεδόν όλοι, δεν είναι συμπάθεια κανενός.

Το άνευ λόγου και αιτίας
Το παραπονιάρικο ξέσπασμα. Συνοδευόμενο από αναφιλητά, συσπάσεις, τρέμουλο και πνιχτές ανάσες. Όλοι μας έχουμε κλάψει έτσι, χωρίς λόγο αλλά λόγω αφορμής. Στα καλά καθούμενα που λένε.

Για «ψήλου πήδημα»
Χαρακτηριστικό γνώρισμα των μεμψίμοιρων και των φυγόπονων. Η ηττοπάθεια είναι στενάχωρη και είναι προσδεμένη στην κατήφεια.

«Το ‘χω στο τσεπάκι μου»
Μπορεί να είναι ασορτί με το «ψήλου πήδημα» αλλά αν σκεφτούμε καλύτερα, αυτές οι δύο φράσεις («το ‘χω στο τσεπάκι μου» και «ψήλου πήδημα») κρατάνε ογκώδεις αποστάσεις. Αυτός που κλαίει για ψήλου πήδημα δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Το λέει η ψυχούλα του, βγαίνει από τα μέσα του σαν κλαίει τον πόνο του.

Το κλάμα είναι σκάφανδρο για τον ίδιο, παρηγοριά της ανημποριάς του. Γραμμή που τον πάει τσάρκα στην λύτρωση. Με αυτό τον τρόπο ανασυντάσσει τα κομμάτια του.

Αντίθετα, κάποιος που έχει στο τσεπάκι του το κλάμα, είναι ανήθικος διότι το κάνει για να έχει πέραση και να εισπράξει την λύπηση από τα πρόσωπα που τον περιστοιχίζουν. Ο πρώτος είναι πιο ευθυτενής στην συμπεριφορά του. Ο δεύτερος μαστίγωμα του εαυτού του, ταλαιπωρία για τους γύρω του που τον ανέχονται κι ας μην τον υποφέρουν.

Οι φράσεις αυτές λοιπόν μοιάζουνε για συνώνυμες. Με την πρώτη ματιά μπερδεύεσαι και νομίζεις πως είναι σιμά, αλλά αξιολογώντας τες προσεκτικότερα καταλαβαίνεις ότι είναι απέναντι. Η μία στην άλλη άκρη και η άλλη στην πιο άλλη. Τρέχα γύρευε….. Το κοινό σημείο αναφοράς τους είναι η ευκολία. Και οι δυο μορφές κλάματος έχουν στην πρόθεση ην γκρίνια, το μούτρωμα, την αρνητικούρα και την απαισιοδοξία.

Όλοι μου φταίνε και όλα δεν μου κάθονται καλά, μα πιο πολύ το φταίξιμο στους άλλους το προσάπτω
Θαρρώ πως περιττεύει η μετάφραση εν προκειμένω. Η απόδοση του νοήματος είναι δοσμένη τόσο ξάστερη όσο και η διαφάνεια. Αρκετοί είμαστε έτσι. Ενώ είναι τρομερά ψυχοφθόρο «τη βρίσκουμε» να πλανιόμαστε στην σκοτεινιά και στην μουντάδα.

Σα να λαχταράμε να αυτοτιμωρούμαστε και να βασανίζουμε φίλους και οικογένεια που μας συναναστρέφονται. Δε φτάνει που ξέρουμε κατά βάθος ότι φταίμε, ρίχνουμε τις ευθύνες και στους άλλους. Κατά βάση είμαστε εγωίσταροι και δευτερευόντως στραβομούτσουνοι.

Τόσα χρώματα η ζωή και εμείς ξεστραβωθήκαμε μόνο για να δούμε το γκριζάρισμα της. Κι όμως θα μπορούσαμε κάθε μέρα απ’ το πρωί μέχρι το επόμενο ξημέρωμα να ζούμε «πανηγυριστά». Θα μπορούσαμε…. Δεν το νομίζω. Το πιστεύω. Όντως θα μπορούσαμε.

Είμαι τόσο σίγουρη που δεν θα κράταγα υπόσχεση αλλά θα ‘παιρνα μέχρι και όρκο. Θα μπορούσαμε να ζούμε πανηγυριστά κι όχι θολωτά. Να χτυπάγαμε τα χέρια μας όπως τα πιτσιρίκια, χαρωπά. Να παίρναμε τις ανάσες μας με αγαλλίαση κι όχι σβέλτα κι αγχωμένα. Να μιλάγαμε τραγουδιστά.

Τόσες κατευθύνσεις, τόσες διαδρομές μας «τραβάει» ο Γολγοθάς. Δεν βουτάμε απλώς μέσα σ’ αυτόν. Βυθιζόμαστε και τους εαυτούς μας τσαλαπατάμε.

Απ’ τα βάθη της ψυχής μου
Αυτός ο τύπος κλάματος είναι ειλικρινής και ψυχοπονιάρικος συνάμα. Μόνο που είναι αυτοκαταστροφικός, κυριολεκτικά σαρκοφάγο. Αισθανόμαστε με όλο μας το είναι, σπαταλώντας την ενέργειά μας και σκανταλίζοντας τα πληγώματα μας. Πιάνουμε πάτο και προσδοκάμε εμμονικά την συνέχεια, δεν το βάζουμε κάτω. Το τέλμα η αρχή μας. Έναρξη κάνουμε απ’ το τέρμα.

http://www.thessalonikiartsandculture.gr