Κουράγιο λαέ, από αυτό που σου έχει στερέψει!
Υπομονής άξιος ο λόγος σου από την αρχαιότητα ως σήμερα γεννάς αστείρευτα κουράγιο σαν να σου περισσεύει. Σαν την πηγή που αφυδατώνεται μα στραγγίζει όση υγρασία της έχει απομείνει. Για σένα γράφτηκε η ιστορία και χάρη σε σένα συνεχίζει να υπάρχει. Εσένα που την κοιτάς στωικά και ας χαράσσει τις φλέβες σου. Πότισε ο τόπος με αίμα δικό σου.

….Κουράγιο λαέ, για την αποδοκιμασία που σε καταποντίζει!
Σκυμμένος με την πλάτη σε κάμψη σκεπάζεις τα παιδιά σου και φυλάγεις τον τόπο σου. Μια πλάτη που δέχεται μαστιγώματα επαναλαμβανόμενα από τα πάθη των Αρχόντων. Ανελέητα χτυπήματα λαέ που δεν σε γονατίζουν καθώς τα πέλματα σου ριζώνουν βαθιά στη γη.

….Κουράγιο λαέ, για τα δεινά που έχεις υποστεί!
Μια υφήλιος από άκρη σε άκρη καταλήγει σε ένα ανθρώπινο στρώμα δυνατότερο από όσο αυτά υπολογίζουν. Κάνε κουράγιο και σκάλισε το χώμα σου μέχρι να δεις το αλάτι που σε καίει. Μέχρι να βρεις την πέτρα που έχει σαπίσει και δακρύζει. Κάνε κουράγιο λαέ και κοίτα τον ορίζοντα. Όχι για το μάννα εξ ουρανού. Μα για να μην πάψεις ποτέ να βλέπεις το φως που σε θρέφει.

Γράφει ο Τάσος Βακφάρης
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Φλώρινα την άνοιξη του 1984. Εργάζεται ως αναπληρωτής σε σχολεία γενικής και ειδικής αγωγής με εξατομικευμένα προγράμματα υποστήριξης και φροντίδας παιδιών με ειδικές ανάγκες. Τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα και δραστηριοποιείται στη Θεσσαλονίκη.