Όπου σήμερα συνεχώς το μυαλό μου ξεφεύγει από το γρανάζι της καθημερινότητας και τριγυρνά στα μικρά και τα μεγάλα μυστικά.
Αυτά που φώλιασαν στο πέρασμα των χρόνων και αφορούν ανθρώπους καθοριστικούς. Τις αλήθειες εκείνες που τελικά αποτελούν τον πραγματικό εαυτό, αυτόν που πάντα θα πονά και πάντα θα διαθέτει το μονοπάτι το κρυφό, που μόνοι βαδίζουμε ξυπόλητοι.
Η άρνησή τους είναι αναπόφευκτη. Άλλωστε δεν θα έβρισκαν τόπο, στον υπαρκτό κόσμο. Δε θα γίνονταν αντιληπτές και χαράμι ο χρόνος και η στιγμή.
Υπάρχουν μέσα μας για να μπορούμε να ζούμε. Έχουμε ταυτιστεί με την κρυψώνα τους. Δε θα τις βγάζαμε ποτέ στο φως το υλιστικό. Διατήρηση στη φορμόλη της ψυχής, με ζωντανά κύτταρα, σκοτάδι και απόλυτη σιωπή.
Μιλάμε για σκέψεις, για συναισθήματα, για όνειρα, για τον απόλυτο ορισμό της Πλατωνικής φιλοσοφίας. Μιλάμε για εκείνα τα μυστικά, που δε θα βγάλουν ποτέ κλωνάρι στον ήλιο. Έρωτες, αγάπες, σκέψεις, λόγια, άλλες φορές σε γράμματα και σε χαρτάκια, που κανένα δε πήγε στον προορισμό του. Κι όμως…
Εγώ κάποτε επιχείρησα να δώσω ζωή σε μια τέτοια αλήθεια. Μια αλήθεια καλά κρυμμένη μέσα μου, που ρίσκαρα τα πάντα στην ανάδειξή της. Μια αλήθεια που απλά ήθελα να ειπωθεί, χωρίς ανταπόκριση, χωρίς διεκδίκηση, χωρίς οίκτο, χωρίς απάντηση. Αυτό ήθελα.
Ανάλαφρη αίσθηση, λύτρωση, μα και κομμένα γόνατα. Και το τέλος προ των πυλών. Τέλος οριστικό, ξεπεσμός και έλλειψη αποδοχής. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα. Δε μετανιώνω ούτε ένα λεπτό, αλλά δε θα το ξαναέκανα. Σε τι ωφελεί όμως, το χτίσιμο πάνω σε κινούμενη άμμο;
Πάνω σε κάτι που δεν έχει αποκαλυφθεί η αληθινή του βάση; Ψέματα, ψέματα, ψέματα… Ήταν τόσο σημαντική αλήθεια, τόσο δυνατή, τόσο όμορφη και αγνή, που δεν ήθελα με τίποτα να συνεχίσω να πλάθω πάνω της, με βρώμικη λάσπη. Όταν νιώθεις κάτι τόσο δυνατό, ξέροντας την απόσταση και το χάσμα, δε σε νοιάζει. Απλά θες να λάμψει. Έτσι σκεφτόμουν τότε.
Πόνος στην αρχή. Δυνατός. Που γιατρεύτηκε σιγά σιγά όπως όλα τα πράγματα στη ζωή. Και αν δε γιατρεύτηκε, έγινε συνήθεια. Τον γλύκανε η ειλικρίνεια.
Η έλλειψη τύψεων. Η καθαρότητα του πράγματος. Πράξεις όμως, που μόνο ο εσωτερικός εαυτός τις επιβραβεύει. Μόνο.
Κρατήστε μέσα σας τις αλήθειες αυτές. Είναι βαρύ το φορτίο αν ξεπηδήσουν. Ας μένουν εκεί, σαν τα μαργαριτάρια. Σαν τα σεντούκια που είναι κλεισμένα
αιώνες. Ας μην αναδειχθούν ποτέ άμεσα και ας συνεχίσουν να λάμπουν μέσα μας, μόνο για εμάς. Γιατί είναι δικά μας δημιουργήματα. Δική μας πλάση.
Είναι οι καλά κρυμμένες αλήθειες που αυτές τελικά καθόρισαν τη ζωή μας και θα αποτελέσουν εντέλει, το αναλλοίωτο εκείνο δαχτυλίδι στο λιωμένο ή αποτεφρωμένο κουφάρι μας.
Γράφει ο Fidelio
