Λαχταρώ όπως και η Σάρα Κέιν,
να με θες όσο τίποτα στον κόσμο.
Να μετράς τις ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα μέχρι να με δεις,
όλη μέρα να με κρατάς και πάλι λίγο να είναι.
Λαχταρώ την καρδιά σου να αισθάνομαι
και ακόμα και εκείνη να ακούω
να φωνάζει το όνομά μου.
Λαχταρώ να διαψεύδω τον ίδιο τον εαυτό μου,
κάθε φορά που πιστεύω ότι δεν μπορώ να σε αγαπήσω
περισσότερο.
Λαχταρώ να θυμώνω με εμένα
που κάθε φορά που με πληγώνεις, σε αγαπάω περισσότερο.
Και να αισθάνομαι το κεφάλι μου έτοιμο να εκραγεί,
επειδή δεν αντέχω να σε αγαπάω τόσο πολύ.
Λαχταρώ να γεμίζω με φιλιά το λαιμό σου,
να ζηλεύω και να στο δείχνω.
Να ζηλεύεις και να μου του δείχνεις και εσύ.
Λαχταρώ να σε βλέπω να μου θυμώνεις,
να μη μου μιλάς και να περιμένεις να κάνω εγώ το πρώτο βήμα.
Λαχταρώ να σε βλέπω να μου λες πως με αγαπάς περισσότερο
από ότι μου δείχνεις.
Λαχταρώ να θυμώνω ακόμα με τα τερτίπια σου,
να μαζεύω βαλίτσες και να στοιβάζω τα ρούχα μου.
Αλλά να λιώνω κάθε φορά που κοιτώ τα μάτια σου,
να λιποθυμώ όποτε μου λες «συγγνώμη, έκανα λάθος».
Λαχταρώ να σου λέω πως δε σε αγαπάω πια,
αλλά αμέσως μετά να το παίρνω πίσω και να σε αγκαλιάζω.
Λαχταρώ να θυμώνω κάθε φορά που με γράφεις
και μετά να σε ακούω να μου λες πως την αγάπη μου δοκιμάζεις.
Λαχταρώ να υποφέρω για ένα σου φιλί,
να ζαλίζομαι όταν μυρίζω το άρωμά σου.
Λαχταρώ να σε μαλώνω για τις ανασφάλειές σου,
να σε παίρνω αγκαλιά και σε παινεύω.
Και να σε διαβεβαιώνω πως ομορφότερο πλάσμα
δε γεννήθηκε ποτέ ξανά και ούτε πρόκειται.
Λαχταρώ να θυμώνω
όταν μου λες πως μοναξιά αισθάνεσαι.
Μα πώς είναι δυνατόν; όπως ο Σεφέρης
γράφει πως τον ατιμάζει η δήλωση αυτή,
έτσι και εμένα μέχρι το βάθος της ψυχής μου πικραίνει.
Λαχταρώ να πληρώνομαι από τη δουλειά,
αλλά να αισθάνομαι φτωχή όταν δεν έχω το βλέμμα σου
να με κοιτάζει.
Λαχταρώ να μου λες πως σε όλα θα είμαστε μαζί,
αλλά να με αφήνεις να σκοτώσω εγώ την κατσαρίδα.
Λαχταρώ να σε βλέπω να τρελαίνεσαι,
λαχταρώ να φοβάμαι μήπως σε χάσω.
Λαχταρώ κάθε μέρα να πιστεύω πως σε έχω μάθει πια,
αλλά τελικά, να ανακαλύπτω πως δε σε γνωρίζω τελικά.
Λαχταρώ να σε μαθαίνω από την αρχή,
να σε αγαπάω ξανά όλο και περισσότερο, όλο και πολύ.
Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
