Γιαγιά μου,

Αρχοντιά μου αγαπημένη,
Είμαστε και εμείς εδώ που μείναμε πίσω
Ακόμα είμαστε κομμάτι αυτού του χώματος
Αλλιώτικο το άρωμα του Νότου
Άλλη η ψυχή της Δύσης
Ο Βοριάς ανασαίνει ακόμα με τα αχ των ανθρώπων
Και η Ανατολή ακόμα ψάχνει τον ήλιο μέσα στο σκοτάδι που γέννησε.

Γιαγιά μου,
Εμείς εδώ
Σ’ αυτό το ασήμαντο για το σύμπαν χωριό
Και εμείς αποκτήσαμε άρωμα δικό μας
Αυτό το άρωμα μας σκεπάζει σαν μια μεμβράνη ψευδαίσθησης
Και ξεχάσαμε την ουσία του ανθρώπου
Όλα μα όλα τα συμβάντα αυτά που εμείς ονομάζουμε ζωή
γραμμένες ιστορίες θα γίνουν.
Είμαστε ιστορίες

Όλοι μας γιαγιά μου
Γεννηθήκαμε για να γίνουμε ιστορίες των ριζών μας
Που όταν έρθει η στιγμή για να τελειώσουν
Γίνονται λέξεις
Άλλο άρωμα, διαφορετικό.
Άλλες γράφονται και μένουν στους ανθρώπους
Και εμείς εδώ τις αρπάζουμε και τις κάνουμε δικές μας

Μεγάλη παγίδα η ζωή!
Εμείς οι άνθρωποι τις ιστορίες αυτές τις χαράζουμε στην καρδιά και το νου
Πού πήγαν όμως οι ζωές μας;
Εδώ οι άνθρωποι ακόμα τον κομματιάζουν τον εαυτό τους
Χάθηκαν μέσα στο χρόνο και’ γιναν κόπια μιας άλλης ιστορίας.

Φθηνή κόπια γιαγιά μου
Και εδώ φεύγουν οι άνθρωποι
Χωρίς να χτίσουν ιστορία δική τους
Να χαράξουν ολοζώντανη και αληθινή ψυχή πάνω στο χώμα.
Και συνεχίζουν να κλαίνε τόσο πολύ οι μανάδες αρχοντιά μου
Και εσύ έκλαψες
Αλλά για ποιόν δάκρυσες γιαγιά;
Για την κόπια ή το παιδί σου;

Γράφει η Τζουλιάνα Ντότσι – Ντέλεϊ