Ενόψει εξεταστικής όλα φαντάζουν δύσκολα …
Η ύλη που ποτέ δεν είναι ανάλογη με το ενδιάμεσο διάστημα για μελέτη, η θερμοκρασία που διαρκώς αυξάνεται και μας υπενθυμίζει πως οι παράλιες σφύζουν από κόσμο!
Έχοντας καταβάλει επανειλημμένες άκαρπες προσπάθειες να ολοκληρώσω το 4ο κεφάλαιο της ύλης ρίχνω μια φευγαλέα ματιά έξω από το παράθυρο. Ο χρόνος κύλισε γρήγορα. Ο ήλιος δύει και αποφασίζω να πάω μια βόλτα.
Περπατώ στο πεζοδρόμιο αυτή την λυτρωτική για πολλούς ώρα και προσπαθώ να μη σκέφτομαι τίποτα. Το καθετί δίπλα μου περνά απαρατήρητο λες και δε μου έχει απομείνει ούτε ελάχιστη δόση προσοχής για να ξοδέψω!
Ενώ, λοιπόν, τριγυρνώ αμέριμνη και βυθισμένη στο κόσμο μου δυο μάτια με βλέμμα διφορούμενο στέκουν απέναντι μου και παρόλο που τα δευτερόλεπτα που τα βλέμματα μας συνέπεσαν ήταν ελάχιστα, αυτός ο μηδαμινός σχεδόν χρόνος ήταν αρκετός για να μου δώσει την ώθηση που αναζητούσα για να ξεφύγω από τις δικές μου σκοτούρες.
Με παρακίνησε να ξεδιαλύνω τα συναισθήματα που μου προκάλεσε το συγκεκριμένο ζευγάρι ματιών. Αρχικά, ένιωσα να απειλούμαι καθώς το βλέμμα μου πρόδωσε το φθόνο που έκρυβε η ψυχή.
Μου φάνηκε ιδιαίτερα περίεργο μιας και με το βλέμμα αυτό δεν είχαμε συγκρουστεί ποτέ ξανά κι έτσι αναθεωρώντας αντιλήφτηκα πως δε πρόκειται για φθόνο, πώς θα μπορούσε άλλωστε δίχως αιτία, αλλά για ζήλεια, αυτή τη παιδική ζήλεια που τουλάχιστον η πλειονότητα των κοριτσιών μικρής ηλικίας παρουσιάζει απέναντι σε κοπέλες μεγαλύτερες που μπροστά τους δείχνουν πιο ανεξάρτητες, πιο περιποιημένες και αυτό είναι που τα μικρά κορίτσια πολλές φορές επιζητούν…
Περνώντας από κοντά το παιδί αυτό ηλικίας 8-9 ετών είχα την ευκαιρία να επεξεργαστώ καλυτέρα την εικόνα του και να επιβεβαιωθώ ως προς την άποψη που είχα διατυπώσει. Πράγματι, ήταν ένα μικρό κορίτσι που βιαζόταν να ζήσει καταστάσεις αναγόμενες στα ιδεώδη του… Όλα τα στοιχεία στην εμφάνιση και συμπεριφορά του αυτό μαρτυρούν.
Είναι ντυμένο με μακρύ εξώπλατο φόρεμα, φοράει ευδιάκριτα κοσμήματα και έχει μακιγιάρει το πρόσωπό του με έντονα χρώματα. Παρότι φαίνεται να θέλει να επιμελείται ιδιαίτερα τον εαυτό της, δε φροντίζει το ίδιο και για την καθαριότητά της. Σε καμία περίπτωση, δε προσέχει για την υγεία της. Προφανώς ένα οκτάχρονο παιδί δε δύναται να μεριμνά μόνο του για την υγεία του και σωματική του ακεραιότητα.
Το κορίτσι προχωρώντας λίγο παρακάτω στέκεται σ’ ένα κάδο απορριμμάτων. Με το δεξί του χέρι έψαχνε στα σκουπίδια, δοκίμαζε από τα πεταμένα αποφάγια και με το αριστερό κρατούσε το τσιγάρο που φούμαρε μανιωδώς…
Όσο παράταιρη και αν ακούγεται η περιγραφή μιας τέτοιας εικόνας συναντάμε καθημερινά μάτια αθώα καμουφλαρισμένα με κακιά… Ίσως αποτελεί για αυτά η ασπίδα τους, η άμυνά τους απέναντι στην ενδεχόμενη κατακραυγή των γύρω…
Και τώρα είμαι σε θέση να αντιληφθώ την παροδική απειλή που αισθάνθηκα. Περισσότερο πιθανό είναι αυτή να προέρχεται από τα εσώτερα της συνείδησής μου, από τις τύψεις εξαιτίας του γεγονότος πως τους ανθρώπους μας κατακλύζει εγωισμός σε τέτοιο βαθμό που απορροφημένοι στη ρουτίνα και στα προβλήματά μας καταφέρνουμε να συνηθίσουμε τόσο παρά φύσει εικόνες και καταστάσεις, ώστε να μη μας προκαλούν καμία απολύτως περιέργεια.
Που προσπαθούμε να καλύψουμε επιφανειακά και πρόχειρα τα προβλήματα που μαστίζουν την κοινωνία μας μόνο και μόνο προκειμένου να μην αναλάβουμε το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί.
Για μένα αυτό το βλέμμα θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου και το χαμόγελο που της χάρισα φεύγοντας αποτελεί ευχή η κοινωνία μας να ωριμάσει, να αντιμετωπίσει κατάματα τα προβλήματά της κι οι λαοί να αγωνιστούμε, ώστε η μικρή αυτή να αποκτήσει κάποτε δικαίωμα ίσης μεταχείρισης και κατάλληλες συνθήκες διαβίωσης…
Γράφει η Κατερίνα Μπικιώτη
Thessaloniki Arts and Culture
