Μια μαύρη γάτα κάθε βράδυ

μου κάνει πάντα συντροφιά

και όταν με βλέπει στο σκοτάδι

μου νιαουρίζει δυνατά.

Έχει μια χτυπημένη ουρά

μα την κουνάει όταν με βλέπει

τα πιο βαθιά μου μυστικά

μόνο εκείνη όλα τα ξέρει.

Ζει σ’ έναν κάδο ξεχασμένο

απέναντι απ’ ότι λαχταρώ

τρέχει ένα δάκρυ αφηρημένο

κάθε φορά που την κοιτώ.

Την φωτίζουν δυο μικρά λαμπάκια

από ένα σπίτι αριστερά

μου κάνει πάντοτε ναζάκια

σαν αντικρίσει τα κομμένα μου φτερά.

Κι αυτός που ζει σ’ αυτό το σπίτι

μου έχει κλέψει την καρδιά

η γάτα κάθε βράδυ νιαουρίζει

μήπως και βγει στην γειτονιά.

Κι αυτός που ζει σ’ αυτό το σπίτι

με είχε κάποτε αγκαλιά

είναι και αυτός μια μαύρη γάτα

που του ‘χουν κόψει την ουρά.

Γράφει η Βασιλεία Παπαδημητρίου