Με αγαπάει... από τη Μαρία Σκαμπαρδώνη

Με αγαπάει… από τη Μαρία Σκαμπαρδώνη

Είχα πάντοτε αμφιβολίες για το αν με αγαπάει.

Ποτέ δε μου έδωσε μία ξεκάθαρη απάντηση, έβλεπα ένα ικανοποιητικό μειδίαμα να εμφανίζεται στα χείλη κάθε φορά που έκανα αυτή την ερώτηση.

Τι θα έπρεπε να κάνει, δηλαδή, για να μου αποδείξει ότι με αγαπάει; Να μου χαρίζει συνέχεια νύχτες πάθους ή να μου φέρνει δώρα και να τρέφει τον εγωισμό μου με γλυκόλογα;
Δεν μπορείς να κάνεις και έρωτα όλη την ημέρα, ούτε να έχεις διάθεση μωρού παιδιού κάθε ώρα και στιγμή.

Πάντοτε είχα αμφιβολία μέσα μου για το αν με αγαπάει. Υπήρχε αυτή η πονηρή αμφιβολία, για την οποία ο Νίτσε είχε γράψει πως «δηλητηριάζει τα πάντα, δίχως να σκοτώνει τίποτα».

Η αμφιβολία μου τσάκιζε τα σωθικά και μου πίεζε τα εντόσθια. Έπρεπε αυτή η φωτιά που με σιγόκαιγε να σβήσει με τέτοια αποφασιστικότητα, ώστε να μην ανάψει ξανά.

Τα μάτια μου βλέπουν τα μάτια τα αγαπημένα να με κοιτάνε. Βλέπω τα μάτια να χαμογελάνε και τα αποφεύγει εσκεμμένα το βλέμμα μου.
Δύο χέρια με αγκαλιάζουν σφιχτά, αναγκάζοντάς με να χαθώ, το κεφάλι μου γέρνει.

-Με αγαπάς! αναφώνησα, αισθανόμενη τη δύναμη της αγάπης. Πρώτη φορά το αισθάνομαι τόσο δυνατά, μοιάζει ορμητικό το αγκάλιασμα αυτό.

Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, ήξερα πως δεν μπορούσα πλέον να αμφιβάλλω ποτέ ξανά.
-Με αγαπάς! Ω Θεέ μου, πρώτη φορά το αισθάνομαι τόσο δυνατά.

Η δύναμη της αγκαλιάς… πόσα μπορεί να κραυγάσει, ακόμα και όταν δεν έχει ειπωθεί ούτε μία λέξη!

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Διαβάστε επίσης

Close