Η ζέστη δείχνει τα δόντια της και ο Ιούλης με καλωσόρισε με μια απογευματινή διαδρομή στο ταξί.
Ο ήλιος αρχίζει την κατιούσα και πορτοκαλίζει και η άσφαλτος φλέγεται, μα πάραυτα η στιγμή δεν καταφέρνει να χάσει δράμι γοητείας.
Ανοίγω την πόρτα φορτώνω βαλίτσα και καλησπερίζω τον οδηγό, ο οποίος στεκόταν ημιθανής μεταξύ ζέστης και βαρεμάρας με το πουκάμισο ιδρωμένο και ταλαιπωρημένο.
“Που πάμε φιλαράκι;”
Ρωτάει σαν να πίναμε καφέ όλο το πρωινό και με οικειότητα δεκτή τολμώ να πω από εμένα.
“Όπου μας βγάλει ο δρόμος”
Απαντάω χαριτολογώντας για να ξορκίσω τη ζέστη και τη φυγή αυτή καθ’ εαυτή.
Ήρεμη διαδρομή χωρίς πολλά αυτοκίνητα στο διάβα μας και ο κλιματισμός σωτήριος αυτή την ώρα.
“Που λες φίλε”…
“Τις προάλλες παίρνω κούρσα μια κυρία που παρακολουθούσε τον άντρα της και φτάσαμε έξω από την πόλη να τον κυνηγάμε. Σαράντα χρόνια λέει ξέρει ότι την απατά και δεν έχει καταφέρει να τον πιάσει ακόμα στα πράσα. Τι τον θέλει και αυτή; Τι περιμένει να αλλάξει; Άφησε τον της λέω κυρία μου μη το κάνεις αυτό στον εαυτό σου είναι αρρώστια”…
Εεε… Τι να πεις;
Ανταποκρίνομαι εγώ και χαμογελάω..
Ο καθένας με τα προβλήματα του..
“Την επόμενη παίρνω μου λέει έναν νεαρό. Τρέχα να παρακολουθήσουμε την κοπέλα μπροστά, αυτή με τα κάστανα μαλλιά, την έχω αφήσει τέσσερα χρόνια Ελλάδα και πρέπει να με απατά μάλλον η κ@ριόλ@.
Με έστειλε στην Γερμανία επειδή δεν έβγαζα πολλά χρήματα εδώ και εγώ πήγα εκεί και φτιάχτηκα και ήρθα τώρα πίσω να την πάρω, αλλά αυτή βρήκε γκόμενο”…
Γελάω εγώ ξανά..
Τι να πεις λέω οικογενειακές ιστορίες…
“Εμ… προχθές το βράδυ που πήρα έναν κύριο και με πήγε στον γνωστό δρόμο που συχνάζουν ιερόδουλες… και με ρωτούσε και εμένα να του πω ποια μου αρέσει λες και εγώ θα την π$δ$ξω… πάρε αυτή του λέω… Έτσι και αλλιώς όλες ίδιες είναι… όλες μαύρες ήταν”…
Γελάω ξανά….. Τι βλέπεις και εσύ του λέω στη δουλειά σου… Όλα τα παράξενα…
“Αααα φιλαράκι…
Έχω αλλάξει πολλές δουλειές, αυτή όμως δεν την αλλάζω, δεν βαριέμαι ποτέ με τους πελάτες αυτούς”…
Πληρώνω, κατεβαίνω και χαιρετάω ευγενικά τον νέο μου φίλο…
Όχι πείτε μου;
Πως να αφήσεις την πόλη τούτη;
Εκεί που σε κουράζει, εκεί σε μαγεύει η συμπρωτεύουσα…
Ερωτική γαρ …
Γράφει ο Τάσος Βακφάρης
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Φλώρινα την άνοιξη του 1984. Εργάζεται ως αναπληρωτής σε σχολεία γενικής και ειδικής αγωγής με εξατομικευμένα προγράμματα υποστήριξης και φροντίδας παιδιών με ειδικές ανάγκες. Τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα και δραστηριοποιείται στη Θεσσαλονίκη.
