Μπροστά μου έχω το απόλυτο, το απέραντο, το μαγικό  που δεν έχει τελειωμό.

Αυτό που όταν βάζεις τον εαυτό σου, μπροστά του σε κάνει να νιώθεις το τίποτα και τα πάντα ταυτόχρονα.
Τα βουνά δεσπόζουν με θράσος, σου «κρύβουν» την θέα και είναι η θέα, σε προκαλούν να φανταστείς-ονειρευτείς-σχεδιάσεις τι υπάρχει  πίσω τους.

Η ηρεμία της λίμνης σε βοηθά να εναρμονίσεις τις ανάσες σου και να χαλαρώσεις.
Το ψιλόβροχο … το ακούς να πέφτει στα φύλλα των δέντρων και βλέπεις να ταράζει την επιφάνεια της λίμνης. Δεν σε αποσπά, ίσα ίσα κάθε σταγόνα είναι και μια σου σκέψη.

Πίσω μου περνούν τα αυτοκίνητα, άλλα αργά άλλα γρήγορα, τα μηχανάκια κάνουν τον θόρυβο όμως. Πάλι σαν εκείνες τις σκέψεις που είναι τόσο δυνατές- όσο η ημικρανία- και τόσο στιγμιαίες. Μερικές φορές δεν προλαβαίνεις να εντοπίσεις τι ήταν, αλλά ξέρεις ότι κάτι πέρασε επειδή σου αφήνει αυτή την γλυκόξινη γεύση της ημικρανίας στο κεφάλι σου.

Σήκωσε το κεφάλι σου να δεις τον ουρανό. Μπορεί να έχει σύννεφα σήμερα, αλλά για σκέψου… αν τα φυσήξεις θα φύγουν! Εγώ θα έλεγα να τα αφήσεις όμως, όχι για να εμποδίζουν το φως, αλλά για να ελευθερωθούν τα δάκρυά σου. Άστα να κυλήσουν. Σε λίγο όλα θα έχουν περάσει.

Γράφει η Φανή Ναθαναηλίδου
Είμαι φοιτήτρια του τμήματος Φ.Π.Ψ ΙΩΑΝΝΊΝΩΝ

Thessaloniki Arts and Culture