Η αλήθεια ξεκινάει απ τη καρδιά και βρίσκει καθημερινά διέξοδο σε ότι κάνουμε.

Aυτή που βρίσκει πόρτες κλειστές φυλακίζεται στο είναι και κάνει βουτιά στο υποσυνείδητο. Φαντάζεται πως θα ήταν η ζωή γεμάτη χρώματα.

Το όνειρο παίρνει τη θέση του πραγματικού και ζεις με σκιές και φαντάσματα. Την ψυχή την βαραίνουν όσα περιμένουν ν ’ανθίσουν. Κουρασμένη τριγυρνάει μέσα από χαλάσματα και θύμησες.

Δεν επιτρέπεται να την αφήσεις μόνη. Πρέπει να την πας μια βόλτα ως το ξέφωτο εκεί όπου ξημερώνουν οι ελπίδες του κόσμου. Και λάθη και αν έκανες αυτά σου θυμίζουν πως είσαι ακόμα άνθρωπος.

Τα λάθη δεν τα κοιτάμε γιατί όσο τα κοιτάμε φυτρώνουν κι άλλα στο διάβα μας. Οφείλουμε να κοιτάμε μόνο τον ήλιο. Αλλιώς πως θα φωτίσει τα σκοτάδια μας. Οι σκέψεις μας ας είναι γελαστές, τις σκοτεινές τις υιοθετήσαμε, τις βιώσαμε, το είδαμε πως οδηγούν στο πουθενά.

Ντύσε τις λέξεις σου με ότι ρούχα θέλει να φορέσει η μέρα σου. Άσε την αγάπη πηγαία να κυλήσει προς κάθε κατεύθυνση, άσε την να σβήσει από τον χάρτη o,τι σε πονά. Ακολούθα την αυτή ξέρει που σε πάει ακόμα και ας έχει χάσει τη πυξίδα.

Αυτή φυσά και όταν γύρω σου επικρατεί άπνοια και σε βγάζει στα ανοιχτά.

Ξεκίνα και ας μη γνωρίζεις προορισμό… αυτός σε ξέρει.

Πόσο γυμνή είναι η ζωή αν η καρδιά έχει χάσει το τιμόνι. Το βλέμμα αλλάζει γίνεται ξένο ίδιο με αυτό του ψέματος. Aισθάνεσαι πουλί ξενιτεμένο που λησμονεί το γυρισμό του. Και πίσω πως γυρίζεις;

Πρέπει να μάθεις να ακούς πότε η καρδιά δυνατά καλπάζει, τα μάτια από πού παίρνουν φως και τι είναι αυτό που σου γεννά τη δίψα, τη δίψα για ζωή.

Τα ωραία δεν είναι δύσκολο να βρουν το δρόμο προς τα εσένα αρκεί την αγκαλιά να ανοίξεις.

Ένα χαμόγελο να φορέσεις αυτό της προσμονής.

Για να  έρθουν τα καλύτερα πρέπει πρώτα να τα πιστέψεις, να νιώσεις ήδη τη χαρά σαν να τα είχες.

Να ζεις τη ζωή που ονειρεύεσαι με αυτό το συναίσθημα της ευτυχίας… και αυτή δεν θα αργήσει να φανεί.

Να τη καταφθάνει.

Γράφει η Γεωργία Μαυρίδου

Thessaloniki Arts and Culture