Περπατώντας στην Αθήνα, ξεπροβάλει ξαφνικά μπροστά μου το τεράστιο μνημείο της Εθνικής Συμφιλίωσης, στην Πλατεία Κλαυθμώνος. Τρεις μορφές τεράστιου μεγέθους οι οποίες εναγκαλίζονται συμβολίζοντας την ειρήνη που πρέπει να υπάρχει ανάμεσα στους λαούς.

Το μνημειώδες έργο είναι δημιουργία του ιμπρεσιονιστή γλύπτη Βασίλη Δωρόπουλου και τοποθετήθηκε το 1869, ένα έτος συμβολικό καθώς συνέπεσε και χρονικά με την ψήφιση του νόμου τα έτη 1863/1989, ο οποίος έθετε τέλος στον Εμφύλιο Πόλεμο.

Οι τρεις γιγάντιες μορφές περίπου οχτώ μέτρων αγκαλιάζονται συμβολίζοντας την ομόνοια, ενώ τα χέρια τους είναι σηκωμένα ψηλά, συμβολίζοντας το ανώτερο, το ιδανικό.

Σκεφτόμουν, πραγματικά, πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει ένα τέτοιο μνημείο στην Ελλάδα. Νομίζω πως η Ελλάδα είναι η χώρα που έπρεπε να έχει αυτό το μνημείο περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη.

Γιατί είμαστε μία χώρα που ποτέ σε ολόκληρη την ιστορία της δεν είχε συλλογική ομόνοια, πάντοτε θα υπήρχε εκείνος που θα ήθελε να βγάλει το μάτι του άλλου και να υποσκάψει κάθε συλλογική προσπάθεια. Πόσο ψηλότερα θα είχαμε φτάσει ως χώρα αν είχε ομαδικότητα και δεν ήμασταν έτοιμοι να μειώσουμε την επιτυχία του άλλου! Πόσο πιο μεγάλα επιτεύγματα θα είχαμε πετύχει ως χώρα αν ήμασταν μονοιασμένοι και όχι γεμάτοι κακία ο ένας για τον άλλο!

Για αυτό και θεωρώ πως είναι σπουδαίο που ένα τέτοιο μνημείο υπάρχει στη χώρα μας και μάλιστα σε κεντρικό μέρος της πρωτεύουσας. Είναι μία σπουδαία υπενθύμιση η οποία είναι εκεί για να μας δείχνει πόσο μονοιασμένοι πρέπει να είμαστε…

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη