Μοναξιά… ο κοινός παρονομαστής της ανθρωπότητας

Αυτή πάντα θα μας ορίζει, θα μας φοβίζει και θα είναι εκεί κάθε βράδυ να μας βάζει στο κρεβάτι και να μας φιλάει γλυκά μόλις μας πάρει ο ύπνος.

Αυτή θα είναι η αιτία για τα δάκρυα μας, για την στεναχώρια και για τα αναμμένα τσιγάρα που δεν βρήκαν ποτέ τέλος.

Αυτή σχεδόν μας πείθει πως είμαστε μόνοι… γιατί δεν μπορούμε να την ορίσουμε, μόνο να την νιώσουμε σε ένα μικρό ποσοστό… μία μικρή ψιχάλα μοναξιάς.

Και όμως έχουμε έναν κακομοίρη, μάλλον κοντό εαυτό που κρύβεται πίσω από εκείνη και παλεύει να μας τραβήξει την προσοχή.

Μην τον ξεχνάς!

Όχι δεν ήταν οι φίλοι, η οικογένεια, ο σύντροφος σου εκείνη που σε αγκάλιασαν όταν το χρειαζόσουν, εκείνοι που άντεξαν, εκείνοι που έκλαψαν και ξενύχτησαν για τα προβλήματα σου,  όχι γιατί δεν ήθελαν, αλλά γιατί ο πόνος είναι θέμα απόλυτα προσωπικό… και είναι ο εαυτός σου εκείνος που θα σε πάρει από το χέρι και θα σε κάνει καλά, εκείνος που ξέρει όλα σου τα λάθη, όλες σου τις ατέλειες και ακόμα ζητάει για σένα την ευτυχία.

Να τον προσέχεις λοιπόν και να τον αγαπάς, να τον καταλαβαίνεις και όπου χρειάζεται να τον μαλώνεις που και που. Να τον πηγαίνεις βόλτες, να του αγοράζεις όμορφα ρούχα, να τον θρέφεις υγιεινά και να του διαβάζεις εμπνευσμένα βιβλία.

Να τον αφήνεις να ζει όπως εκείνος θέλει και να νιώθει όλα τα συναισθήματα και καλά και κακά στον μέγιστο βαθμό τους.

Και πάντα να διαλέγεις τους ανθρώπους που θα του κάνουν παρέα σαν θα διαλέγεις λουλούδια για τον κήπο σου.

Θα έβαζες ποτέ στον κήπο σου μία γλάστρα άδεια που χρειάζεται πολύ χρόνο και φροντίδα; Τότε γιατί να βάλεις στην ζωή σου ανθρώπους που το μόνο που κάνουν είναι να πιάνουν χώρο;

Στο φόβο της μοναξιάς ανοίγουμε την πόρτα της ζωής μας και καλωσορίζουμε όποιον τυχόν θέλει να μπει μέσα σε εκείνη… σπαταλάμε χρόνο σε σχέσεις ανιαρές, σε συζητήσεις άδειες και σε κουτσομπολιά και οι άνθρωποι που τελικά επιλέξαμε για να προστατευτούμε από την μοναξιά μας έκαναν δύο φορές μόνους.

Η λύση είναι απλή. Παίρνεις ένα όμορφο πρωινό το φτυάρι σου, βάζεις τις φορμούλες σου και βγαίνεις να πετάξεις από τον κήπο ότι δεν χρειάζεσαι.

Για να είσαι προετοιμασμένος Ναι. Θα πονέσει… γιατί το μάτι σου είχε συνηθίσει να τις χαζεύει και θα σου λείψουν… όμως με τον καιρό θα καταλάβεις πόσο λίγο τελικά τις χρειαζόσουν.

Όταν αδειάσει ο χώρος ψάξε και βρες τα πιο σπάνια λουλούδια, εκείνα που δεν ήξερες καν ότι υπάρχουν, που όταν προφέρεις το όνομα τους η μάνα σου πάντα σου λέει ”Χριστούλης, Χριστούλης”, και κάνε τον πιο όμορφο κήπο.
Θέλει χρόνο και υπομονή, κατανόηση και πίστη και σε καμία περίπτωση δεν θέλει εγωισμό.

Σου το υπόσχομαι το αποτέλεσμα θα σε δικαιώσει και θα πάρεις σπόρους που θα ανθίζουν στην ψυχή σου κάθε μέρα… έτσι νιώθεις αν προσεκτικά βάλεις στην ζωή σου ανθρώπους με ποιότητα, με καλοσύνη και ειλικρίνεια. Είναι δύσκολο να τους βρεις, δυσκολότερο ακόμα να τους αναγνωρίσεις.

Να θυμάσαι πάντα ένα πράγμα. Οι άνθρωποι αυτοί θα σε αγαπήσουν εκείνον τον κακομοίρη τον εαυτό που έχεις και δεν θα σου ζητήσουν ποτέ να τον αλλάξεις… θα τον αλλάζεις μόνο προς το καλύτερο γιατί υπάρχουν εκείνοι στην ζωή σου.

Μην δεχτείς τίποτα λιγότερο από αυτό.

Έχεις μόνο μία ζωή, μόνο έναν κήπο. Βάλε τα δυνατά σου και δημιούργησε ότι πιο ωραίο έχεις δει ποτέ.

Γράφει η Βασιλεία Παπαδημητρίου