Μου παίρνεις τα πάντα και όμως είμαι ακόμα πλούσιος, από την Κατερίνα Τρομπούκη

Μου παίρνεις τα πάντα και όμως είμαι ακόμα πλούσιος, από την Κατερίνα Τρομπούκη

Πόσες να είναι, άραγε, οι φωνές που θέλουν να ουρλιάξουν; Όπως ακριβώς και η δική μου;

Πόσες να είναι, άραγε, οι ψυχές που πονούν, όπως ακριβώς η δική μου; Λοιπόν… είναι όλη η Ελλάδα.

Κι αν αυτό φίλε Γερμανέ, Γάλλε, Άγγλε ότι και αν είσαι, σε κάνει να νιώθεις ηδονή με τον πόνο μου, με τον πόνο της Ελλάδας μου, και αν σε κάνεις να γελάς σαρκαστικά αναμένοντας την πτώση μου, την πτώση της Ελλάδας μου, τότε άκου αυτό.

Μου στερείς την δουλειά μου, μου στερείς την παιδεία μου, μου στερείς το σπίτι μου, μου στερείς τον πολιτισμό μου, μου στερείς το φαγητό μου…. Μου στερείς τα πάντα…Ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις. Νομίζεις πως μου παίρνεις τα πάντα, και μένω φτωχός.

Μάθε, λοιπόν, πως τα αρχαία που μου έχεις κλέψει, και έχεις να φας μέσω των εισοδημάτων που λαμβάνεις με την έκθεσή τους, δεν παύουν να μυρίζουν Ελλάδα.

Άλλωστε και εσύ ο ίδιος όταν με επισκέπτεσαι για να απολαύσεις τις παραλίες μου, και αντικρίζεις την Ακρόπολη μου και τον Λευκό μου Πύργο, στέκεσαι άναυδος μπροστά τους θαυμάζοντας αυτά τα μεγαλεία μου.

Μάθε, λοιπόν, πως τρώω σαν άρχοντας, γιατί έχω τα ζώα μου και τον κήπο μου. Και αν δεν έχω αυτά, έχω τον κύριο Γιώργο, τον κρεοπώλη μου, και τον κύριο Μιχάλη, τον μανάβη της γειτονιάς μου, με την ευγένεια και το χαμόγελό τους.

Μου στερείς την παιδεία μου, κι όμως είμαι περισσότερο μορφωμένος από εσένα, διότι την Ελλάδα την βλέπω παντού γύρω μου.

Την βλέπω στα αρχαία κτήρια που μένουν γερά, με ορθωμένο το ανάστημά τους ενάντια στο χρόνο, ενάντια στους αιώνες, την βλέπω στους καλλιτέχνες μου, στους μουσικούς μου, στους επιστήμονες μου, στους καθηγητές μου, στην μητέρα και στον πατέρα μου, στο γέλιο ενός μικρού παιδιού που παίζει στην γειτονιά μου, την βλέπω στην παρέα μου, την βλέπω σε εμένα.

Για κοίτα, ή μάλλον για σκέψου. Τι διδάσκεσαι στο σχολείο και στο Πανεπιστήμιο σου; Μήπως είναι Σοφοκλής ή Αριστοτέλης; Τι τρως στο τραπέζι σου; Μήπως είναι η ντομάτα μου; Το ψάρι μου; Το ελαιόλαδο μου; Το πορτοκάλι μου; Διακοπές που κάνεις; Μήπως στην Χαλκιδική μου; Στην Κατερίνη μου; Στην Κρήτη μου; Στην Ζάκυνθο μου; Στα νησιά μου;

Προσπαθείς να μου κλέψεις τα πάντα… κι όμως δεν έχεις τίποτα. Και ξέρεις τι δεν θα αποκτήσεις ποτέ;

Την ΕΛΛΑΔΑ μου, τον ήλιο μου, την θάλασσα μου, την γη μου, τα νησιά μου, τα φαγητά μου, την υπερηφάνεια μου, το τσαγανό μου, την πίστη μου, την ψυχή μου.

Δεν θα το παραδεχτείς ποτέ, κι όμως είσαι Έλληνας, μέσα σου ξεχειλίζει η Ελλάδα, και σε πνίγει.

Φίλε Γερμανέ, Γάλλε, Άγγλε, ότι και αν είσαι, με κλέβεις… όμως λυπάμαι… είμαι πλουσιότερος από σένα!

Τρομπούκη Κατερίνα, Φοιτήτρια Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Α.Π.Θ, Θεσσαλονίκη, 21/04/2015

http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Διαβάστε επίσης

Close