Κυριακή μεσημέρι και η παράδοση είναι μαζί μας!
Στο πιο μυρωδάτο δωμάτιο του σπιτιού όλοι έχουν ρόλο.
Ο πατέρας με το καρβέλι αγκαλιά στο αριστερό του χέρι και το μαχαίρι στο δεξί. Η οικοδέσποινα ζυγίζει με το μάτι τις μερίδες και σερβίρει φαγητό. Ένα λευκό τραπεζομάντηλο ανεμίζει να στρωθεί συμμετρικά στο τραπέζι από κάποια κόρη. Η κυρία της ημέρας χωρίς περιστροφές … Γίδα Κοκκινιστή ! Και συνοδός αυτής… μακαρόνια Νο 5 …χωρίς εναλλακτική! Εδώ γινόμαστε ακραίοι και απόλυτοι…ή Νο 5 ή τίποτα!
Τα πηρούνια παίρνουν φωτιά όταν μια φωνή διακόπτει την μεσημεριανή λαιμαργία.
– Κούλα!!! Ώρε Κούλα!!!
Συναγερμός!!! Η γίδα μπορεί να περιμένει… επισκέπτης σε σπίτι με αρβανίτες ΠΟΤΕ!!! Το κεφάλι που είναι πιο κοντά στην πόρτα γέρνει κοιτώντας στην καγκελόπορτα και ενημερώνει την ομάδα… ” Ο μπάρμπα-Γιάννης είναι”!!!
– Έλα μπάρμπα- Γιάννη , κόπιασε! Όλοι με μια φωνή!!!
Παράγγειλαν θυμάρι στον μπάρμπα- Γιάννη, στα λημέρια που μόνο αυτός ξέρει …εκεί που βοσκάει τα πρόβατα και μοσχοβολάει ο τόπος και ο μπάρμπα- Γιάννης κατέβασε όλο το βουνό.
Το έργο επαλαμβάνεται,όπως το θυμάμαι χρόνια ολόκληρα ,στο πατρικό. Ξύπνησε μέσα μου η ίδια ανησυχία, όπως τότε που ήμουν παιδί… ”Ποιός θα μοιραστεί την μερίδα του με τον καλοδεχούμενο επισκέπτη;”Συνήθως η οικοδέσποινα έδινε την δική της μερίδα, μα καθώς μεγαλώναμε, επιμεριστήκαμε την ευθύνη και την χαρά της φιλοξενίας. Παρόλαυτα,αυτόματη σκέψη γεννήθηκε …
” Να δεις που πρέπει να αφιερώσω την γίδα μου στο βωμό της φιλοξενίας!”
Στα δευτερόλεπτα που με χωρίζουν απο την έλευση του επισκέπτη παρακαλάω …να μην είναι η σειρά μου…να έχω ήδη μικρή μερίδα ..να έχω κακοποιήσει αισθητικά το πιάτο μου! Προλαβαίνω, επίσης, να κοιτάξω γύρω μου, να δω σε τι φάση βρίσκεται ο ανταγωνισμός…ο Πατέρας και ο αδερφός ήδη έχουν τελειώσει…ο ανιψιός στην ανάπτυξη …η αδερφή και η μητέρα συνεχίζουν…η αγωνία κορυφώνεται !!!
Πριν προλάβει να κάτσει ο μπάρμπα- Γιάννης…πηρούνι, χαρτπετσέτα, ένα ποτήρι του κρασιού και μια καινούργια μερίδα προσγειώνονται αυτόματα στο τραπέζι. Δεν θέλω να ξέρω ποιός θυσιάστηκε. Πολλές φορές δεν πρέπει να ξέρουμε πολλά! Υποψιάζομαι την αδερφή…αλλά είπαμε δεν χρειάζεται πάντα να τα ξέρουμε όλα.
Ξαφνικά η γίδα χάνεται απο το επίκεντρο της Κυριακής!
Το σπίτι μύρισε θυμάρι! Έτσι ξαφνικά!
Γράφει η Αθανασία Γκριτζάπη
Thessaloniki Arts and Culture
