Να προλαβαίνετε πάντα τον τελευταίο χορό της ελπίδας…

Να διαβάζετε ποίηση
για να εύχεστε όνειρα γλυκά αντί για καλό βράδυ

Για να διασχίζετε στις μύτες των ποδιών
το μονοπάτι με τις πεταλούδες

Για να ξυπνάτε χωρίς προηγουμένως
να ‘χετε ξαπλώσει

Να διαβάζετε ποίηση.

Να διαβάζετε ποίηση για να είστε πολλοί φίλοι
αντί για πληθυντικός ευγενείας

Για να σπέρνετε τη γη κι όχι το κτήμα σας

Για να ερωτεύεστε κάτω από τ’ αστέρια
μα ποτέ το γέρικο φως τους.

Να διαβάζετε ποίηση.

Το πρώι, το μεσημέρι, το βράδυ
και πάλι το άλλο πρωί να διαβάζετε ποίηση.

Έτσι θα παίζετε στις αυλές με τα παιδιά σας
κι ας μην έχετε αυλές

Θα προλαβαίνετε πάντα
τον τελευταία χορό της ελπίδας

Και θα κλωτσάτε τη μπάλα
στα ματωμένα πόδια του κόσμου να σκοράρει

Να διαβάζετε ποίηση.

Γιατί η Ποίηση είναι γιαγιά που δεν ξέρει γράμματα
λέει, όμως, τα πιο σοφά παραμύθια

Είναι κόρη τυφλή που κοιτάζει μπροστά
Κι ένα γερό δεντρόσπιτο για να κρύβονται
οι κακοί μαθητές της ζωής

Να διαβάζετε ποίηση.

Με την ποίηση νιώθεις μια τέτοια ασφάλεια
ότι κάποιος σ’ ακούει
κάτω από ‘κείνο το αφελές, παραφουσκωμένο μαξιλάρι.

Μια αδικαιολόγητη, πρωτοφανή σιγουριά
πως κάποιος σου ‘χει φυλάξει

το τελευταίο κομμάτι
απ’ τη ζεστή πίτα της μοίρας.

Να! Eκεί στο τραπέζι.

Να διαβάζετε ποίηση.

Γράφει η Μαρίτα Αλημίση