Αν σε είχα κοντά μου,
θα σου χαμογελούσα συγκρατημένα
για να μην φανεί τόσο εύκολα
πόσο χαίρομαι που σε βλέπω, που είσαι εδώ
Θα έψαχνα στα μάτια σου να δω, αν χάρηκες και εσύ
που με είδες, περίπου το ίδιο.

Αν σε είχα κοντά μου,
θα σε ξυπνούσα το πρωί νωρίς
για να απολαύσουμε, με τις κουβέρτες μας τυλιγμένοι,
έναν ζεστό καφέ κοιτάζοντας την χαραυγή.

Θα σε κάθιζα τα βράδια στον καναπέ και θα σε χάιδευα με τις ώρες.
Να πειράξω τα μαλλάκια σου,
να περάσω τα δάχτυλά μου ανάμεσά τους όπως το δροσερό αυγουστιάτικο αεράκι
περνά απαρατήρητο ανάμεσα από ζαχαροκάλαμα αργά, πριν τα μεσάνυχτα
Θα χάιδευα το πρόσωπό σου απαλά και τον λαιμό σου
και τις βλεφαρίδες από τα μάτια σου, που πολύ μου έλειψαν.
Εσύ, θα κουνούσες το κεφάλι σου προς τα πίσω
και θα χαμογελούσες αυτάρεσκα,
αποκαλύπτοντας μια σειρά ολόλευκα δόντια.

Αν σε είχα κοντά μου τώρα,
θα σου έλεγα πως θέλει αφοσίωση και αγάπη η τέχνη σου
και πως θα γίνεις μοναδικός, αν όντως αυτό θέλεις να κάνεις στην ζωή σου
σαν επάγγελμα και χόμπι μαζί.
Θα σου έλεγα να κάνεις αυτό που όλοι οι άλλοι γύρω σου
σε αποθαρρύνουν, με κάθε ευκαιρία, να τελειοποιήσεις.

Αν σε είχα κοντά μου,
θα ήθελα να τρως υγιεινά.
Θα ήθελα να σε βλέπω χωρίς την μπλούζα σου
ύστερα από την προπόνησή σου τα βράδια
Θα ήθελα να σε κοιτάζω από μακριά, στηρίζοντας το σώμα μου
στο κάσωμα κάποιας πόρτας
ή απολαμβάνοντας, με το βλέμμα μου έξω από το παράθυρο,
την ησυχία της νύχτας
Το φεγγάρι να λούζει τα στενά δρομάκια
και τα φύλλα των δέντρων που λικνίζονται στο απαλό αεράκι της νύχτας.
Παρόμοια, το φως του φεγγαριού
να λούζει εμένα και εσένα στο σκοτάδι.

Αν σε είχα κοντά μου,
δεν θα άφηνα λεπτό να περάσει χωρίς το φιλί μας
Θα άγγιζα το σώμα σου με όλη μου την προσοχή
σαν κάτι πολύτιμο και εύθραυστο
Δεν θα χωρούσε υπερηφάνεια τότε. Τότε και ποτέ εκείνες τις στιγμές.
Θα μύριζα τα αγαπημένα μαλλιά σου
και θα ήθελα το στήθος σου να γίνει ένα με το δικό μου,
να ακούω την καρδιά σου
Να μην υπάρχει κανείς και τίποτα ανάμεσά μας πια.

Αν σε είχα κοντά μου,
θα ήθελα να περπατάμε μες στην πόλη
με τα ζεστά παλτό μας
χέρι-χέρι
Από όλες τις κατευθύνσεις, τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια των βιτρινών
και των καταστημάτων να χρωματίζουν με το ζεστό τους χρώμα
τον πλακόστρωτο δρόμο,
ανάμεσα σε νεοκλασικά κτίρια και ζαχαροπλαστεία,
ανάμεσα σε αγνώστους που άγνωστοι θα έμεναν
και σε βλέμματα κάποιου διαβάτη που ζηλεύει την ευτυχία μας

Αν σε είχα κοντά μου,
θα ήθελα να ακούω την φωνή σου
να μου διαβάζει ένα βιβλίο ατελείωτο
Να σε ακούω να γελάς
Άλλοτε, να γκρινιάζεις και ύστερα από κάθε διαφωνία μας
να σε παρακολουθώ να βρίσκεις τρόπους
να μαλακώσεις το πείσμα μου. Και εγώ το δικό σου.

Να μου μιλάς για αρχιτεκτονική
και για ταξίδια που δεν κάναμε ακόμα.
Να σου μιλάω για αυτά που αγαπώ και να χαμογελάς ειλικρινά,
να μου λες πόσο απίστευτα είναι όλα αυτά
και ναι, μπορώ να τα κάνω πράξη.
Να με ρωτάς αν θα σε έπαιρνα, αν θα σε πάρω τότε μαζί μου.

Να με πηγαίνεις για ποτό και να φλερτάρουμε όπως πρώτα,
στην αρχή, σαν να είναι η αρχή
Να μην με κριτικάρεις που ένα τραγούδι
μπορεί να ανεβάζει δάκρυα στα μάτια μου
Να μην με κρίνεις που θέλω να εξαφανίζομαι
και να με περιμένεις υπομονετικά μετά,
– με εκείνο το βλέμμα της ανησυχίας μαζί με παράπονο
που λατρεύω –
να γυρίζω αργότερα.
Και να είσαι ακόμα εκεί. Παρ’ όλα αυτά.

Να με αγκαλιάζεις και να μου λες ότι σου έλειψα.
Να επιμένεις σιωπηλά να είσαι μαζί μου όταν θα λέω
πως Ίσως… πρέπει να φύγω
όταν θα θέλω να μείνω μόνη με τον εαυτό μου.
Να παραμένεις. Παρ’ όλα αυτά.

Το ξέρεις τι αισθανόμαστε, δεν το ξέρεις;
Μπορεί να σε διώξω, έτσι είμαι κάποιες στιγμές.
Μα ανάμεσα σε δισεκατομμύρια ανθρώπους εκεί έξω,
μόνο εσένα θα κοιτούσα.
Να είσαι σίγουρος.

Γράφει η Γιάννα Βήτα