Χθες βρέθηκα νοερά στην Νάξο
γιόρταζε τον προστάτη Άγιο της Νικόδημο•
ένα παιδί που για να κυνηγήσει το όνειρο του
βούτηξε στη θάλασσα
κολυμπώντας να προλάβει το ιστιοφόρο που έφευγε…
Μια εξαίσια και άγνωστη προσωπικότητα.

Συνάντησα επίσης νοερά
και τους ευχήθηκα χρόνια πολλά
τους εκεί θεατρικούς μαθητές μου
που μέσα στο αρμοστό σκηνικό του νησιού
…κάποτε…
κοινωνήσαμε την μέθεξη και την ελευθερία
της τραγικής θεατρικής πράξεως
που σε αποκαλύπτει γυμνό όπως στη γέννα
και πάλι γυμνό σε ετοιμάζει για την ουράνια γέννα…

…και που σ’ αντίθεση μ’ αυτό,
στις εποχές”ανώδυνων τοκετών”
και “νέων κανονικοτήτων”
οι τελετουργίες απλώς προσποιούνται το νόημα
μέσα σε υπαρξιακή ερήμωση
…χωρίς το άλας της θυσίας…

όπου ναι μεν “έρωτας” γίνεται… όμως “παιδί” δεν πιάνεται
η συγκίνηση μένει απούσα
οι ψυχές αδιάβροχες και σε απόσταση
και καμιά καίρια πύλη εισόδου και εξόδου δεν περνιέται
παρά μόνον -αναγκαστικά- την ώρα που ξεψυχάς…

…κι αποκαλύπτεται η αλήθεια
και το πόσο όλο το στημένο πλαστό γύρω μας σκηνικό
της πήγε κόντρα.

Γράφει ο Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος, Ηθοποιός-Σκηνοθέτης-Εικαστικός

…αφιερωμένο στα χέρια των εργατών της γης και της θάλασσας
…και σ’ αυτό που ο Ιάκωβος Καμπανέλης μου είπε,
πως, αν πάρουμε μια γερόντισσα, αγρότισσα, από τα ορεινά της Νάξου,
αυτή, είναι έτοιμη να ενσαρκώσει “Εκάβη”…