Νύχτα, μόνο εσύ με καταλαβαίνεις. Δε μπορώ να σου κρυφτώ, ξεγυμνώνεις όλα τα θέλω και τις απαγορεύσεις μου.

Με ξεγυμνώνεις όταν κανείς άλλος δεν είναι δίπλα μου και όλοι παρασύρονται από του ύπνου τη μέθη. Εμένα όμως δε με αφήνεις να κοιμηθώ, με καλείς συνεχώς να παρατηρώ τον ουρανό και τα άστρα σου. Να βλέπω πόσο μικροί είμαστε μπροστά στο απέραντο σύμπαν. Με καλείς να δημιουργήσω για να ξεχάσω, με καλείς να μετανιώσω για αυτά που είπα ή που δε μπόρεσα να ομολογήσω.

Νύχτα, φίλη μου καλή. Η μαγεία σου την ψυχή μου έχει κυριεύσει και δε μπορώ πια να κοιμηθώ. Ξυπνάς μέσα μου πάθη και επιθυμίες, εξαιτίας σου είμαι πάντοτε απέραντα σκεπτική. Θέλω να σε παρατηρώ, να σε βιώνω και να σε γεύομαι.

Θέλω να δημιουργώ τις ώρες εκείνες που κανένας δε με βλέπει. Μόνο σε εσένα μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, μακριά από περιορισμούς και ψεύτικα χαμόγελα ευτυχίας. Μόνο σε εσένα ξαναγεννιέμαι και βιώνω την ελευθερία μου.

Νύχτα, μη φεύγεις. Μη βιάζεσαι να ξημερώσει και να με αποχωριστείς. Όπου και να πας , εγώ είμαι εδώ και δε φεύγω. Περιμένω υπομονετικά να ανταμώσουμε και πάλι όταν ξανάρθεις…

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη