Δεν μπορώ να το εξηγήσω, η πνοή μου κόβεται. Πρώτη φορά που βγαίνουμε και το μυαλό μου προσπαθώ να ηρεμήσω. Αγωνιώ για τα λόγια που θα σου πω μέχρι να έρθει η ώρα που από μακριά θα σε δω να πλησιάζεις.

Σκέψεις ανάκατες σε ένα ακόμα πιο μπερδεμένο μυαλό. Όταν αγαπάς, κάθε προσπάθεια λογικής είναι μάταιη. Όταν αγαπάς, ο χρόνος δεν περνάει, το πιο μικρό λεπτό σου φαίνεται αιώνας. Εύχεσαι ένα εικοσιτετράωρο να είχε περισσότερες ώρες, επειδή δεν είναι αρκετές.
Και εκεί που προσπαθώ ματαίως να οργανώσω τις σκέψεις μου, από μακριά σε βλέπω να διαβαίνεις.

Και ο κόμπος το λαιμό μου κλείνει και αέρας αρκετός γύρω μου αισθάνομαι πως δεν υπάρχει. Και όλοι οι άνθρωποι γύρω μου περαστικοί που ούτε ονόματα, ούτε και μορφές τους μπορώ να διακρίνω. Και στο πρόσωπό σου βλέπω όλα που αποζητούσα όλα εκείνα τα χρόνια πριν σε γνωρίσω. Και η καρδιά μου έτοιμη να σπάσει, το δέρμα διαπερνά το ρίγος της προσμονής. Και δεν προλαβαίνω να σκεφτώ τίποτα, διότι έρχεσαι κάθε λεπτό όλο και πιο κοντά μου.

Ο τρόπος που μοιάζεις απόψε σε κάνει ένα πλάσμα διαφορετικό στα μάτια μου. Από μακριά με κοιτάζεις και μου χαμογελάς και αισθάνομαι πως δε θα μπορούσα να ανταλλάξω αυτό το χαμόγελο για όλα τα εκατομμύρια του κόσμου.

Ο τρόπος που μοιάζεις απόψε δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα άλλο στον κόσμο αυτό. Επιτέλους, θα σε έχω κοντά μου, έστω και για λίγο. Ακόμα και αν η χαρά μου δε διαρκέσει για πάντα, δε θέλω τουλάχιστον, να τη στερηθώ ούτε αυτές τις λίγες ώρες.

Ο τρόπος που μοιάζεις απόψε, τόσο μοναδικός, τόσο ξεχωριστός….

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη