Αγαπημένη μου τηλεόραση,
εδώ και αρκετή ώρα προβληματίζομαι για το αν πρέπει να σε ανοίξω. Δεν ξέρω τι να κάνω, πραγματικά βρίσκομαι σε δίλημμα.

Την τελευταία φορά που σε άνοιξα, ομολογώ πως στεναχωρήθηκα. Περίμενα περισσότερα πράγματα, περισσότερη αλήθεια και αντικειμενικότητα από εσένα.

Μπροστά μου βρίσκεσαι και χρησιμοποιείς όλη σου τη γοητεία προκειμένου να με πείσεις να σε ανοίξω.
Αντιστέκομαι. Τα μάτια μου αστραπιαία ξεφεύγουν και σταματούν σε μία βιβλιοθήκη που βρίσκεται δίπλα από εσένα.

Ο μαγικός κόσμο των βιβλίων σα σαϊτιά περνάει μέσα από την καρδιά μου; έρχομαι κοντά και ξεφυλλίζω ένα βιβλίο.

Τι κόσμος, πόσα αρώματα, πόσα ταξίδια! Πόσο υπέροχος είναι ο κόσμος του βιβλίου, πόσα πράγματα μπορεί να σου προσφέρει. Σε πόσα μαγικά μέρη μπορεί να μεταφέρει την ψυχή σου και μόνο με την ανάγνωση σελίδων!

Αγαπημένη μου τηλεόραση,
δε θέλω να με παρεξηγήσεις.

Απλώς θεωρώ πως δεν προσφέρεις πια κάτι ουσιαστικό στην ψυχή μου, δεν τη βοηθάς να ανοίξει τα φτερά της και να πετάξει.

Αγαπημένη μου τηλεόραση,
γιατί κάνεις τα πάντα για να βυθίσεις τον κόσμο στην πνευματική ανομβρία; Γιατί δε θέλεις οι άνθρωποι να καλλιεργήσουν το πνεύμα τους;

Αγαπημένη μου τηλεόραση,
λυπάμαι που σε απογοητεύω.

Θα προτιμήσω τον υπέροχο, μαγικό κόσμο των βιβλίων. Αυτός θεωρώ πως έχει να μου προσφέρει περισσότερα.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη