Οι κριτές της ζωής σου ξεπηδάνε από παντού. Είναι έτοιμοι με το πρόσχημα της αγάπης να σε ελέγξουν, να σε μειώσουν, να υποβιβάσουν κάθε σου ενέργεια και δραστηριότητα.

Όσο και να προσπαθείς, δεν μπορείς ποτέ να τους ικανοποιήσεις. Στέκουν επικριτικά απέναντι σε κάθε σου όνειρο, κάθε σου δράση, κάθε σου πράξη.

Όλοι αυτοί οι κριτές τι δικαίωμα έχουν να σε κρίνουν; Πού βρισκόντουσαν στις δύσκολες στιγμές σου, πού ήταν όταν εσύ προσπαθούσες να γεννηθείς ξανά;

Θα σου πω εγώ. Ήταν απόντες. Σε θυμήθηκαν μόνο όταν ήρθε η στιγμή να σε κρίνουν, όταν ήρθε η ώρα να ασκήσουν κριτική με τη μεγάλη τους μύτη και τα δηλητηριώδη τους σχόλια.

Θυμήθηκαν να υπάρξουν όταν θέλησαν να εξυψώσουν τον εαυτό τους και να αναδείξουν τη σοφία τους παίζοντας ζάρια με τη δική σου ζωή. Θέλησαν να τονίσουν τον εαυτό τους και το πόσο ωριμότεροι και σοφότεροι είναι από εσένα. Δεν αγαπάνε ειλικρινά εσένα. Αν ενδιαφερόντουσαν για εσένα ουσιαστικά, θα στεκόντουσαν στο πλευρό τους τις στιγμές εκείνες που εσύ είχες ανάγκη από ένα χέρι βοήθειας και μία κουβέντα κατανόησης.

Μη δίνεις τόση δύναμη σε αυτούς τους τυχάρπαστους κριτές της ζωής σου. Μην τους αφήνεις να είναι ένα σφουγγάρι που απομυζούν την ενέργειά σου και την καλή σου διάθεση.

Άφησε τους υπερόπτες αυτούς κριτές που θεωρούν ότι αν βρισκόντουσαν στη θέση σου θα τα έκαναν όλα σοφότερα, αρμονικότερα, ιδανικότερα. Άφησε εκείνους που επιχειρούν να λεκιάσουν τα όνειρά σου, τις προσπάθειές σου. Άφησε εκείνους τους απόντες στα σημαντικά γεγονότα της ζωής σου που θυμήθηκαν ότι υπάρχεις μόνο για να σου σκίσουν τη σάρκα με τα πύρινα βέλη του λόγου τους.

Άφησε τους κριτές σου να λένε αυτά που θέλουν. Ο δρόμος σου, έλεγε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, δε θα βρεθεί ποτέ αν ρίχνεις πέτρες σε κάθε σκυλί που γαβγίζει. Άφησε αυτούς που γαβγίζουν στο δρόμου τους, μη χάσεις τη ζωή σου για εκείνους που χάνουν τη δική τους για να ασχολούνται με εσένα.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη