Οι μέριμνες δε σε αφήνουν να χαλαρώσεις, σε πιέζουν να σκύβεις το κεφάλι και να μην υψώνεις τα μάτια στο φως. Γιατί δεν πρέπει να αναπνεύσεις, να ανασάνεις ελεύθερα. Πρέπει η ανάσα σου να είναι βαριά, αναστεναγμός.

Σε έβαλαν μέσα σε έναν κυκεώνα, έναν ανεμοστρόβιλο από μέριμνες. Δεν το έκαναν από αγάπη, μη νομίζεις. Δεν το έπραξαν αδιάφορα, μην είσαι τόσο αφελής. Έχουν σκοπό και, μάλιστα, σοβαρότερο από όσο πιστεύεις. Το είχε γράψει και η σπουδαία Κατερίνα Γώγου: «το μυαλό είναι ο στόχος. Το νου σου, ε;»

Σε έβαλαν μέσα σε όλες τις μέριμνες για να μην έχεις χρόνο να αφιερώσεις την ψυχή σου. Σε έμαθαν πως «ο χρόνος πρέπει να είναι χρήμα» για να μην μπορείς να απολαύσεις όλα αυτά τα μικρά πράγματα που μπορούν να κάνουν τη ζωή πραγματικά σημαντική.

Οι μέριμνες σε υπέταξαν στο ζυγό τους, είσαι πειθήνιο όργανο σε οτιδήποτε σε προστάξουν. Συνήθισες σε αυτή τη ζωή και η ρουτίνα και το ψεύτικο σου μοιάζει πλέον πραγματικότητα. Συνήθισες να ζεις μηχανικά, να αγχώνεσαι για περιττά, να θεωρείς ανούσιο το οτιδήποτε δεν είναι υλικό και δεν αγοράζεται. Να θεωρείς χάσιμο την ενασχόληση που δεν παράγει κάτι υλικό.

Οι μέριμνες σε έπνιξαν δίχως να χρειαστεί ποτέ να μπεις σε κανέναν Τιτανικό. Σε βούλιαξαν και δεν μπορείς να βρεις ένα στήριγμα για να βγεις από το βυθό σου. Οι μέριμνες δε σε αφήνουν να ανασάνεις, περιορίζουν τα πνευμόνια σου, κλείνουν και πιέζουν το μυαλό σου.

Επίτηδες στο κάνουν αυτό, θέλουν να τους ανήκεις. Δε θέλουν να ανοίξεις ένα βιβλίο, να προβληματιστείς, να στραφείς στον πλουτισμό του εσωτερικού σου κόσμου. Γιατί δεν τους συμφέρει, σε θέλουν υποχείριό τους. Και αν σε γεμίσουν με μέριμνες, θα το καταφέρουν αυτό; θα σου στερήσουν, θα σου περιορίσουν το χρόνο.

Μας γεμίζουν εσκεμμένα με τόσες μέριμνες. Γιατί δε θέλουν να έχεις χρόνο να σκεφτείς, αλλά να ζεις μόνο για να τους υπηρετείς…

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη