Αγαπώ τα ξημερώματα, πριν ο ήλιος βγει και η μέρα ξεθαρρέψει. Η ελευθερία της πρωινής ώρας, να μη σε βλέπουν πολλοί, καθώς τα περισσότερα μάτια από τον ύπνο δεν ξύπνησαν ακόμα.

Μου αρέσει να παρατηρώ αυτά τα πρώτα λεωφορεία της ημέρας. Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους που προετοιμάζονται για να απολαύσουν το μπάνιο τους. Πόσοι παππούδες και γιαγιάδες ξεκινάνε από τα χαράματα, με τόση σωματική ρώμη!

Πρωί – πρωί ξεκινάνε οι γιαγιάδες να πάνε το μπάνιο τους.  Με τα ωραία τους φορέματα, με την τσάντα τους. Μέσα από τα γκρίζα τους μαλλιά ξεπηδά μία δεινή κολυμβήτρια η οποία είναι έτοιμη να δαμάσει τα κύματα. Πρωί –πρωί βλέπω εκείνο τον παππού με το σορτσάκι του να τρέχει και να παραμένει τόσο ζωηρός και ακμαίος. Αποδεικνύοντας πως πολλές φορές «το πνεύμα πρόθυμο μεν, αλλά και η σάρκα ικανή δε».

Ξυπνάνε από νωρίς, παίρνουν τόσα λεωφορεία, καθημερινά επαναλαμβάνουν τη διαδρομή τους. Εμείς, οι νέοι, πολλές φορές, θέλουμε ενθάρρυνση για να σηκωθούμε και να κινητοποιηθούμε, ακόμα και για ένα μπάνιο. Ίσως επειδή όταν είμαστε νέοι, θεωρούμε πως αυτή η χρονική περίοδος θα διαρκέσει για πάντα.

Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε πως κάποτε θα θέλουμε να τρέχουμε με ευκολία, αλλά δε θα μπορούμε. Θεωρούμε δεδομένο πως οι αρθρώσεις μας δε θα πονούν ή η μέση μας θα λυγίζει και δε θα πονέσει ποτέ. Όμως, τα νιάτα για λίγο διαρκούν και τα χρόνια μοιάζουν με ατμό που τόσο γρήγορα εξατμίζεται.

Και πάλι, χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους να συμβιβάζονται μεν με τη φθορά, αλλά και να μην επαναπαύονται και να συνεχίζουν να προσπαθούν για το καλύτερο στη ζωή τους. Να προσπαθούν να ρουφήξουν τη ζωή μέχρι την τελευταία τους ημέρα, δίχως να υπακούουν σε εκείνη την κοινωνική προκατάληψη που σου ψιθυρίζει: «κάνε πια πίσω, τώρα για τους νέους είναι η ζωή».

Μου αρέσει να βλέπω παππούδες και γιαγιάδες να παραμένουν νέοι. Μου αρέσει να διακρίνω τη σπίθα για ζωή, τη δίψα για την κάθε ημέρα, τη μη παραίτηση. Και αυτό θέλω να γίνει παράδειγμα για εμάς τους νέους.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη