Δε μου τα είπανε αυτά,
όταν με ρωτούσαν άντρα πότε θα βρω για σύντροφο σιμά μου.
Πως και πάλι μοναξιά θα ένοιωθα,
ακόμα και όταν εσύ βρισκόσουν τόσο κοντά μου.

Δε μου μίλησαν για τη μοναξιά
που βιώνεις από πρέπει κοινωνικά και ένα σωρό συμβάσεις.
Ήθελαν να με παγιδεύσουν και εμένα να ζω όπως εκείνοι
στη ρουτίνα τους.
Όπως ένα ποντίκι που με τη φάκα προσπαθείς συνέχεια να το πιάσεις.

Με έκαναν να θεωρώ πως αξία δε θα έχω,
αν στη ζωή μου δε βάλω νυφικό.
Αν δεν κοιμάμαι με άντρα στο απέναντι το στρώμα,
θα καταλήξω να υποφέρω από μοναξιά, να μην αντέχω.

Όλα όσα είπα και έκανα πριν τελειώσω,
μία σχέση που δεν έχει επιστροφή.
Όλα αυτά με πόνο ψυχής μου μαθαίνουν
πως ακόμα και μία αγάπη τελειώνει με ένα χαρτί.

Όταν προχώρησα σε σχέση πιο ιερή,
βαθιά μου επιθυμούσα να είμαι αρεστή.
Για αγάπη όμως ικέτευα από άνθρωπο που δεν ήταν ικανός,
μία ζωή θα αναρωτιέμαι γιατί έπεσα σε τόσο μεγάλο λάθος.

Σε κρεβάτι ξένο ξάπλωνα να αποκοιμηθώ,
στο μέρος που λαχταρούσα να ζήσω πάθος δυνατό.
Σε μεγαλύτερη μοναξιά βύθισα τη ζωή μου,
τώρα και η σιωπή καταπίνει τη σιωπή μου.

Για αγάπη ικέτευσα και βιάστηκα να δεθώ,
σε λάθος έπεσα τόσο ολισθηρό.
Χάδι δε δέχεται κανένα το κορμί μου,
τα χείλη μου στυφά και ίσα που ανασαίνω.

Τώρα η σιωπή μαχαιρώνει τη σιωπή μου,
γάμος του Λόρκα, ματωμένες υποσχέσεις.
Τα έπρεπε των άλλων έτρεξα να υπακούσω,
δε ρώτησα ποτέ μου αν η δική μου ψυχή μπορεί να
τα αντέξει.

Προσπαθώντας με μανία μόνη να μη μείνω,
σε μοναξιά μεγαλύτερη βύθισα τη ζωή μου.
Αγρίμι φυλακισμένο σε κλουβί,
έτσι μοιάζει τώρα η ψυχή μου.

Με συμβόλαια και δίκες
προσπαθώ το κεφάλαιο αυτό να κλείσω.
Θάνατος όσο ανυπόφορη και αν είναι
μία συμβίωση, ο αποχωρισμός,
πρέπει να αντέξω, να μη λυγίσω.

Σε παπούτσια και πρέπει άλλων
δε με στριμώχνω πια για να χωρέσω.
Για όλους δεν είναι όλοι οι δρόμοι,
όλα όσα είπα και έκανα πριν φύγω ας μην ξεχάσω.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη