Περίεργο πράγμα η μνήμη. Εγώ την αποκαλώ, το σατανικότερο όπλο όλων των εποχών.
Αν σκεφτεί κανείς πως η μνήμη μας ειναι μία τεράστια σακούλα, όπου αυτόματα τοποθετούνται όλες μας οι εμπειρίες, οι εικόνες και οι στιγμές μα αυτή η πανούργα σακούλα -εκτός απο ότι ζει σε ένα πατάρι τόσο ψηλό που καμία σκάλα δεν το φτάνει- έχει άπειρο, άφθονο χώρο για να φιλοξενήσει το κάθε τι, χωρίς ποτέ εσύ να ερωτηθείς εαν θες να αποθηκευτεί η οποιαδήποτε αναμνηση η’ οχι. Γιατί ό,τι μπαίνει εκεί, δεν βγαίνει ποτέ ξανά!
Έτσι λοιπόν, υπάρχουν φορές που προσπαθώ -με όλο το είναι μου να θυμηθώ- και το μυαλό μου απλά αντιστέκεται, μα υπάρχουν και αυτές οι φορές πού από το πουθενά, την ώρα που τρέχω να προλάβω το μετρό, παίζει ένα τραγούδι στα ακουστικά που είναι αρκετό να στήσει μπροστά στα μάτια μου μία καλοσχεδιασμένη παράσταση απ’τα παλιά και να με κολλήσει με φόρα στον τοίχο.
Για την ακρίβεια, την ώρα που με κολλά στον τοίχο, κάποιος με όλη του την δύναμη, μου κλείνει το στόμα με ένα τεράστιο αφράτο μαξιλάρι και το πιέζει με τόση δύναμη που δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Έτσι λοιπόν, αρκούν λίγα δεύτερα για να καρφωθείς για ώρες ξανά μέσα στο μυαλό μου.
Αυτές οι ώρες συνήθως κυλούν δύσκολα, το άδειο μου δωμάτιο βυθίζεται στο κρύο, με την αγρυπνία συντροφιά να αντηχά σα κακόφωνο όργανο. Είναι οι ίδιες ώρες που οι αναμνήσεις, μου φέρνουν ημικρανία και δεν υπάρχει κανένα χάπι στον κόσμο, να πάρει τον πόνο μακρυά.
Χθές λοιπόν είχα μια τέτοια εμπειρία και θυμήθηκα την μέρα ή μάλλον την νύχτα που επάνω στην μηχανή, μου φώναξες «όλα πολύ». Πολλές φορές την έχω ονειρευτεί αυτήν μας τη στιγμή. Κι ας είναι η κάθε μας ανάμνηση, μαχαίρι στα σωθικά μου, κι ας ήταν τελικά σπατάλη τα ταξίδια μας στα αστέρια, εμένα η θύμιση της και μόνο μου προκαλεί μια μυστήρια ταραχή.
Θυμάμαι με περίσσια ακρίβεια τα ρούχα σου εκείνο το βράδυ, το αστείο σου κράνος, τόσο που σχεδόν ζωντανεύεις δίπλα μου και μπορώ να σε μυρίσω -μεγάλο θέμα η μυρωδιά και το πως μπορεί να αποτυπωθεί μέσα μας- όταν φέρνω στο μυαλό τις δύο αυτές, κατα τα άλλα τόσο απλές, λέξεις. Ολα.
Μία μόνο λέξη ταυτόχρονα τόσο μεγάλη, που όλα τα χέρια της γης μαζί, δεν μπορούν να την αγκαλιάσουν. Πολύ. Σε όποια λέξη βάλεις αυτό το επίρρημα, κατευθείαν την στοιχειώνεις.
Έμεινα καιρό με αυτές τις δύο λέξεις συντροφιά. Περάσαμε μαζί πολλά άγρυπνα βράδυα και ακόμα περισσότερα ξημερώματα. Τα γρανάζια του μυαλού μου, αυτής της ηλίθιας μηχανής που καιρό τώρα δε δουλεύει σωστά, να ήξερες πόσα παιχνίδια πονηρά και βρώμικα έχουν παίξει κατα καιρούς.
Άραγε πόσα έχω στο νού μου να σου πώ; Ύπαρχουν φορές που φοβάμαι μην ξεχάσω. Φοβάμαι γιατί δε ξέρω. Δε ξέρω που πηγαίνουν άραγε οι σκέψεις όταν κουράζομαι και τις χάνω. Κάποιος απο τους δύο πρέπει να τις κρατήσει ζωντανές -και αυτή που είχε αυτόν τον ρόλο- ήμουν πάντα εγώ. Μεγάλο φορτίο στις πλάτες ο ρόλος αυτός.
Κλείνω τα μάτια για μια στιγμή και σε βλέπω πάλι. Εκεί, στον τελευταίο φάρο δίπλα στο αγαπημένο μου παγκάκι, στο πιο όμορφο και σκοτεινό σημείο του νησιού (έτσι το αποκαλούσες) να στέκεσαι μπροστά μου με το σοβάρο σου ύφος, που σπάνια έπαιρνες! Δεν μίλησες για ώρα. Θυμάμαι να σου διαβάζω αυτά που είχα γράψει την προηγούμενη μέρα στην θάλασσα.
Έμεινες για ώρα να με ακούς σιωπηλός. «Δυο ψυχές είμαστε που συγχρονίστηκαν σε τούτο το μίζερο κοσμο, σπάνια το σύμπαν συμφωνεί σε τέτοιου είδους συνωμοσίες»
Για εμάς το είχα γράψει.
Θυμάμαι να με παίρνεις μέσα στην αγκαλιά σου και να με σφίγγεις δυνατά. Σταθήκαμε εκεί για μια στιγμή αλλα για εμένα ήταν αρκετή να ευγνωμονώ, μέχρι και τώρα, την μοίρα που σε έφερε στο διάβα μου. Για ένα λεπτό σχεδόν ένιωσα τον αέρα που με έκανε να ανατριχιάσω την ώρα που φώναξες πάνω στην μηχανή αυτές τις δύο λέξεις.
Δε θέλω να ανοίξω τα μάτια. Με εκνευρίζει που η φωνή σου όσο πάει και εξασθενεί. Εγώ βλέπεις, πίστευα πως βρεθήκαμε για να καταλήξουμε συνοδοιπόροι. Απλά είναι θλιβερό.
Η βενζίνη μας, μας έφτασε στα μισά του ταξιδιού.
«Άλλοι ξημερώνονται και άλλοι εξημερώνονται
Και εγώ στο ξημέρωμα γράφω για σένα μόνο»…
Γράφει η Λίνα Καλογερέα
Το Ρε στο επίθετο με έψιλον. Όλοι το κάνουν λάθος. Μ’αρέσει να γελάω μέχρι δακρύων και να απολαμβάνω ατελείωτους κλαυσίγελους σε περιόδους που το πάτωμα είναι η μόνη παρέα μου. Αγαπώ την πόλη μου γιατι μου θυμίζει λίγο εμένα.
Σαν να είμαι απρόσιτη, λίγο Drama Queen, λίγο προστατευτική, πολύ αυθόρμητη, καθόλου λογική, παθιασμένη με ανθρώπους και καταστάσεις. Είμαι εθισμένη στην μουσική και τα γλυκά. Α! Και τον σκύλο μου τον Ζάρκο!
